Teflon, czyli politetrafluoroetylen (PTFE), jest materiałem o wyjątkowych właściwościach, które sprawiają, że jest idealny do produkcji łożysk ślizgowych, zwłaszcza w warunkach niewielkich obciążeń. Jego niska współczynnik tarcia oraz doskonała odporność na chemikalia i wysokie temperatury czynią go preferowanym wyborem w takich aplikacjach. Teflon charakteryzuje się także dużą odpornością na zużycie, co przekłada się na długą żywotność łożysk. W wielu branżach, takich jak przemysł spożywczy, farmaceutyczny czy chemiczny, łożyska teflonowe są stosowane w maszynach, gdzie kontakt z substancjami agresywnymi jest nieunikniony. Ponadto, ze względu na swoje właściwości, łożyska teflonowe wymagają minimalnego smarowania, co przyczynia się do zmniejszenia kosztów eksploatacyjnych. W praktyce, teflonowe łożyska ślizgowe są wykorzystywane w urządzeniach, które pracują w trudnych warunkach, takich jak pompy, zawory czy systemy transportowe, co potwierdza ich wszechstronność i niezawodność w zastosowaniach przemysłowych.
Odpowiedzi wskazujące na polichlorek winylu, poliuretan czy polietylen jako materiały do produkcji łożysk ślizgowych nie są właściwe z kilku powodów. Polichlorek winylu (PVC) jest tworzywem sztucznym, które, mimo że jest stosunkowo tanie i łatwe w obróbce, ma ograniczone właściwości mechaniczne oraz termiczne. Jego zastosowanie w łożyskach może prowadzić do deformacji pod wpływem obciążeń oraz wysokich temperatur, co wpływa negatywnie na ich trwałość. Poliuretan, chociaż jest bardziej elastyczny i odporny na zużycie niż PVC, ma wyższą wartość tarcia, co nie jest wskazane w aplikacjach wymagających niskiego oporu ruchu. Z kolei polietylen, chociaż charakteryzuje się dobrą odpornością na uderzenia, ma też swoje ograniczenia, takie jak mniejsza odporność na wysokie temperatury i niewielka sztywność, co czyni go mniej odpowiednim materiałem do produkcji łożysk w porównaniu do teflonu. Wybierając materiał na łożyska ślizgowe, kluczowe jest uwzględnienie właściwości takich jak współczynnik tarcia, odporność na chemikalia oraz zdolność do pracy w trudnych warunkach. Zastosowanie niewłaściwego materiału może prowadzić do przedwczesnego zużycia, co w dłuższej perspektywie zwiększa koszty konserwacji i wymiany komponentów.