Aby obliczyć drogę przebywaną przez pojazd przy stałym przyspieszeniu, można zastosować wzór: S = vt + 0,5at², gdzie S to droga, v to prędkość początkowa, a to przyspieszenie, a t to czas. W tym przypadku prędkość początkowa v wynosi 0 m/s, przyspieszenie a to 2 m/s², a czas t to 10 s. Podstawiając wartości do wzoru, otrzymujemy: S = 0 * 10 + 0,5 * 2 * (10)² = 0 + 0,5 * 2 * 100 = 100 m. Zrozumienie tego wzoru jest kluczowe w fizyce pojazdów i inżynierii mechanicznej, gdzie przewidywanie ruchu pojazdów jest niezbędne w projektowaniu systemów transportowych, bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz wielu innych dziedzinach. Tego rodzaju kalkulacje są podstawą przy modelowaniu zachowań pojazdów w różnych warunkach eksploatacyjnych oraz przy planowaniu infrastruktury drogowej. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest projektowanie stref hamowania w pojazdach, które musi uwzględniać przyspieszenie i drogę potrzebną do zatrzymania pojazdu.
Podane odpowiedzi, które nie są poprawne, wynikają z błędnego zrozumienia zasad rządzących ruchem jednostajnie przyspieszonym. Na przykład, odpowiedzi 200 m, 50 m oraz 20 m mogą sugerować niewłaściwe interpretacje wzorów kinematycznych. Odpowiedź 200 m mogłaby sugerować mylne założenie, że pojazd przebywa dłuższy dystans przy wyższym przyspieszeniu, jednak nie uwzględnia ona wpływu czasu i prędkości początkowej. Z kolei odpowiedź 50 m może wynikać z błędnego zastosowania wzoru, być może z pominięciem jednego z czynników w obliczeniach. Odpowiedź 20 m może wynikać z zamiany jednostek lub błędnego założenia dotyczącego czasu ruchu. Zrozumienie, że przyspieszenie wpływa na zwiększenie prędkości w czasie, jest kluczowe. Pojazd ruszający z miejsca z przyspieszeniem 2 m/s² będzie nabierać prędkości, co przekłada się na zwiększenie przebywanej odległości w czasie. Wszelkie błędy w obliczeniach mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków w kontekście inżynierii transportu, co ma istotne znaczenie dla bezpieczeństwa i efektywności ruchu drogowego. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć mechanizmy rządzące ruchem i umiejętnie posługiwać się wzorami kinematycznymi, które są fundamentem w naukach ścisłych oraz inżynierii.