Stale odporne na korozję, znane również jako stale nierdzewne, charakteryzują się wysoką zawartością chromu, która zazwyczaj przekracza 10%. Chrom, jako składnik stopów, tworzy na powierzchni stali cienką warstwę tlenku chromu, która działa jak bariera ochronna, uniemożliwiająca dalszą korozję. Dzięki temu, stale nierdzewne są szeroko stosowane w aplikacjach wymagających wysokiej odporności na działanie atmosfery, chemikaliów i wysokiej temperatury. Przykłady zastosowań obejmują przemysł spożywczy, gdzie wykorzystuje się je do produkcji sprzętu do obróbki żywności, oraz przemysł medyczny, gdzie są wykorzystywane w produkcji narzędzi chirurgicznych. W standardach jakości, takich jak ISO 9445, podkreśla się znaczenie użycia stali nierdzewnych w środowiskach o podwyższonej korozji. Oprócz chromu, inne pierwiastki stopowe, takie jak nikiel, mogą być dodawane w celu poprawy właściwości mechanicznych i odporności na korozję, jednak to chrom jest kluczowym elementem definiującym właściwości stali nierdzewnych.
Zarówno wolfram, kadm, jak i miedź nie są pierwiastkami, które w sposób znaczący przyczyniają się do odporności stali na korozję. Wolfram, o wysokiej temperaturze topnienia, jest głównie używany w przemyśle narzędziowym, ale nie wykazuje właściwości ochronnych wobec korozji, co sprawia, że jego obecność w stalach nierdzewnych jest marginalna. Kadm, z kolei, jest stosowany głównie jako powłoka ochronna w niektórych zastosowaniach przemysłowych, ale jego wykorzystanie w stali odpornych na korozję jest ograniczone ze względu na toksyczność i regulacje środowiskowe. Miedź, chociaż może poprawiać pewne właściwości mechaniczne stali, nie przyczynia się do odporności na korozję w takim stopniu jak chrom i może w rzeczywistości przyczyniać się do korozji pod wpływem atmosfery. Powszechnym błędem w ocenie odporności materiałów na korozję jest skupianie się na pojedynczym pierwiastku zamiast na całym systemie stopu, co może prowadzić do mylnych wniosków o właściwościach materiału. Właściwe rozumienie kompozycji stopów oraz ich zachowań w określonych warunkach jest kluczowe dla wyboru odpowiednich materiałów w inżynierii i przemyśle.