Kwalifikacja: MEC.05 - Użytkowanie obrabiarek skrawających
Zawód: Technik mechanik
Uzyskanie szóstego poziomu dokładności oraz chropowatości powierzchni wynoszącej Ra=0,32 μm dla otworu przelotowego o średnicy Ø10 jest możliwe poprzez
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Rozwiercanie jest procesem obróbki skrawaniem, który umożliwia uzyskanie wysokiej jakości chropowatości powierzchni, co jest kluczowe w przypadku zastosowania wymagającego precyzyjnego wymiarowania otworów. Przy użyciu narzędzi o odpowiednich parametrach skrawania, rozwiercanie pozwala na osiągnięcie chropowatości Ra=0,32 μm, co jest zgodne z normami branżowymi, np. ISO 1302. W praktyce rozwiercanie jest używane do precyzyjnego wykańczania otworów po wcześniejszym wierceniu, często w przemyśle motoryzacyjnym, lotniczym oraz w produkcji maszyn. Dobrą praktyką jest stosowanie narzędzi o odpowiednim kształcie i sztywności, co pozwala na zminimalizowanie drgań i poprawienie jakości obrabianej powierzchni. Dodatkowo, podczas tego procesu ważne jest dobieranie odpowiednich parametrów obróbczych, takich jak prędkość skrawania oraz posuw, co ma bezpośredni wpływ na osiąganą chropowatość oraz dokładność wymiarową.
Wytaczanie, powiercanie oraz frezowanie są popularnymi metodami obróbki, jednak nie są one odpowiednie do uzyskania chropowatości Ra=0,32 μm w przypadku otworów przelotowych o średnicy 10 mm. Wytaczanie, na przykład, polega na usuwaniu materiału z obrabianego przedmiotu za pomocą narzędzia, które nie jest w stanie zapewnić tak wysokiej precyzji i jakości powierzchni jak rozwiercanie. Ta metoda jest często stosowana do uzyskiwania większych średnic lub do obróbki złożonych kształtów, jednak jej parametry mogą prowadzić do większej chropowatości. Powiercanie, z kolei, jest procesem skrawania przeznaczonym do wytwarzania otworów o większych średnicach, ale jego wyniki w zakresie jakości powierzchni są często gorsze niż w przypadku rozwiercania. Ostatnia opcja, frezowanie, które polega na usuwaniu materiału za pomocą narzędzi obrotowych, jest bardziej efektywna dla płaskich powierzchni niż dla otworów, co czyni ją mniej odpowiednią do uzyskania wymaganej chropowatości w tym kontekście. Kluczowym błędem jest brak zrozumienia, że dobór odpowiedniej metody obróbki jest kluczowy dla osiągnięcia określonych parametrów jakościowych, a nie każde podejście skrawania jest uniwersalne dla wszystkich zastosowań.