Wiór wstęgowy jest charakterystycznym rodzajem wióra, który powstaje głównie podczas skrawania materiałów o niskiej twardości i dużej ciągliwości, takich jak miękkie metale, na przykład aluminium czy miedź. Te materiały mają tendencję do deformacji w trakcie procesu skrawania, co sprzyja powstawaniu długich, spiralnych wiórów. Tego rodzaju wióry są korzystne, ponieważ pozwalają na lepsze odprowadzenie ciepła oraz zmniejszają ryzyko zatykania narzędzi. W przemyśle obróbczym, szczególnie w produkcji komponentów wrażliwych na zmiany temperatury, stosowanie miękkich, ciągliwych metali jest powszechne, co potwierdzają standardy takie jak ISO 8688 dotyczące obróbki skrawaniem. Przykładem aplikacji, w których wykorzystuje się wióry wstęgowe, są procesy frezowania i toczenia, gdzie jakość wiórów wpływa na efektywność produkcji oraz jakość wykończenia powierzchni obrabianych elementów.
Wybór twardych brązów, żeliwa lub stali wysokowęglowych jako materiałów, podczas obróbki których nie powstają wióry wstęgowe, opiera się na niepełnym zrozumieniu procesów skrawania oraz właściwości materiałów. Twarde brązy i żeliwo mają znacznie większą twardość w porównaniu do miękkich metali, co sprawia, że podczas skrawania wytwarzają one inne rodzaje wiórów, najczęściej w postaci krótkich, łamliwych wiórów, które nie przyjmują formy wstęgowej. Wysoka twardość tych materiałów skutkuje ich łamliwością, co prowadzi do powstawania wiórów o małych długościach. Z kolei stal wysokowęglowa, choć również twarda, ma tendencję do generowania wiórów o różnorodnych kształtach, jednak nie są one wstęgowe. Typowym błędem myślowym jest mylenie twardości materiałów z ich zdolnością do formowania wiórów. Praktyki inżynieryjne oraz standardy przemysłowe, takie jak ISO 3685 dotyczące oceny wiórów skrawanych, jasno wskazują, że rodzaj i kształt wiórów są ściśle związane z właściwościami mechanicznymi obrabianego materiału. Zrozumienie tego aspektu jest kluczowe dla optymalizacji procesu skrawania oraz wyboru odpowiednich narzędzi i parametrów obróbczych.