Kwalifikacja: MEC.09 - Organizacja i nadzorowanie procesów produkcji maszyn i urządzeń
Zawód: Technik mechanik
Jaka jest prawidłowa sekwencja operacji przy obróbce otworów o wymiarze O25H7?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Poprawna odpowiedź to "Wiercenie, powiercanie, rozwiercanie zgrubne i wykańczające", ponieważ jest to najlepsza kolejność operacji, która zapewnia uzyskanie odpowiednich tolerancji i jakości powierzchni otworu. Wiercenie to pierwszy etap, w którym wykonujemy otwór o podstawowym kształcie. Następnie powiercanie pozwala na precyzyjniejsze uformowanie otworu, co jest istotne w przypadku wymagań tolerancyjnych, takich jak H7. Rozwiercanie zgrubne i wykańczające to kolejne kroki, które umożliwiają dalsze poprawienie wymiarów oraz jakości powierzchni otworu. Rozwiercanie zgrubne zajmuje się usunięciem większej ilości materiału, natomiast wykańczające koncentruje się na osiągnięciu ostatecznych wymiarów oraz gładkości powierzchni. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami inżynieryjnymi i standardami jakościowymi, co ma kluczowe znaczenie w produkcji precyzyjnych komponentów w przemyśle maszynowym oraz lotniczym.
Wybór innej kolejności zabiegów obróbczych, jak roztaczanie czy szlifowanie w różnych kombinacjach, prowadzi do nieoptymalnych rezultatów. Roztaczanie, jako pierwsza operacja, nie jest odpowiednie dla otworów o wymiarze O25H7, ponieważ nie przygotowuje on bazy do dalszych, bardziej precyzyjnych operacji. Roztaczanie jest zazwyczaj stosowane jako technika wykończeniowa dla większych otworów lub gdy wymagana jest duża precyzja na już istniejących otworach. Zastosowanie szlifowania przed rozwierceniem również jest niewłaściwe, ponieważ szlifowanie stosuje się w końcowej fazie obróbki w celu uzyskania wysokiej jakości powierzchni i dokładności wymiarowej. W przypadku otworów o dużej precyzji, jak O25H7, kluczowe jest najpierw wykonanie otworów podstawowych i ich dalsza obróbka w odpowiedniej kolejności. Operacje szlifowania i honowania są stosowane na końcu cyklu obróbczej, by poprawić jakość powierzchni, a nie jako wstępne zabiegi. Takie myślenie może wynikać z niepełnego zrozumienia etapów obróbczych oraz ich wzajemnych zależności, co jest kluczowe w inżynierii produkcji i technologii obróbczej.