Kwalifikacja: MEC.09 - Organizacja i nadzorowanie procesów produkcji maszyn i urządzeń
Zawód: Technik mechanik
Sworznie charakteryzujące się wysoką twardością powierzchni oraz ciągliwością rdzenia są produkowane ze stali
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź "do ulepszania cieplnego" jest prawidłowa, ponieważ stali o dużej twardości warstwy wierzchniej i ciągliwym rdzeniu używa się głównie w zastosowaniach, gdzie wymagane są wysokie właściwości mechaniczne. Ulepszanie cieplne to proces, który łączy hartowanie i odpuszczanie, co pozwala uzyskać odpowiednią równowagę między twardością a ciągliwością. W praktyce, takie sworznie znajdują zastosowanie w przemyśle motoryzacyjnym, maszynowym oraz w produkcji narzędzi, gdzie odporność na zużycie i deformacje jest kluczowa. Przykładem mogą być elementy układów przeniesienia napędu, takie jak wały czy zębniki, które muszą wytrzymywać duże obciążenia i jednocześnie nie ulegać pęknięciom. W branży inżynieryjnej standardy takie jak ISO 683-1 określają wymagania dotyczące stali ulepszanej cieplnie, co zapewnia wysoką jakość i niezawodność komponentów.
Inne odpowiedzi, takie jak "narzędziowa węglowa", "narzędziowa stopowa" oraz "ogólnego przeznaczenia" są nieprawidłowe, gdyż nie spełniają wymagań dotyczących właściwości mechanicznych stali używanej do produkcji sworzni o wysokiej twardości warstwy wierzchniej i ciągliwym rdzeniu. Stal narzędziowa węglowa jest często stosowana do produkcji narzędzi skrawających, ale nie ma właściwości wymaganych do uzyskania twardości powierzchni, jaką osiąga stal poddawana ulepszaniu cieplnemu. Takie materiały mogą być zbyt kruche, co prowadzi do pęknięć pod wpływem obciążeń dynamicznych. Z kolei stal narzędziowa stopowa, mimo że zawiera dodatki stopowe, które mogą poprawić twardość, nie zawsze zapewnia optymalną równowagę między twardością a ciągliwością, co jest kluczowe dla sworzni. Stal ogólnego przeznaczenia, z kolei, jest zbyt mało wyspecjalizowana, by sprostać wymaganiom technicznym na poziomie przemysłowym. W praktyce, wybór materiału powinien być oparty na analizie warunków pracy danego komponentu oraz stosowanych standardów, takich jak normy ASTM czy ISO, które jasno określają wymagania dla różnych typów stali w kontekście ich zastosowania. Niezrozumienie tych różnic może prowadzić do wyboru niewłaściwych materiałów, co w konsekwencji może skutkować awariami i zwiększonymi kosztami eksploatacji.