Skrót THT (Through-Hole Technology) odnosi się do technologii montażu komponentów elektronicznych, w której elementy są umieszczane w otworach wykonanych w płytce drukowanej. Ta technika montażu jest szczególnie popularna w przypadku komponentów o większych rozmiarach, takich jak kondensatory elektrolityczne, złącza czy elementy pasywne. Przykładem zastosowania THT są urządzenia elektroniczne, które wymagają wysokiej wytrzymałości mechanicznej, takie jak zasilacze czy moduły czołowe w systemach audio. W praktyce, podczas montażu THT, komponenty są najpierw wstawiane do otworów, a następnie lutowane od spodu płytki, co zapewnia trwałe i solidne połączenie. W branży stosuje się standardy IPC (Institute for Interconnecting and Packaging Electronic Circuits), które określają zasady dotyczące jakości i trwałości takich połączeń. Technologia THT, mimo rosnącej popularności montażu powierzchniowego (SMT), pozostaje kluczowa w wielu aplikacjach, gdzie wymagane są wytrzymałe połączenia oraz łatwość naprawy lub wymiany komponentów.
Odpowiedzi, które wskazują na skręcanie, zaciskanie lub montaż powierzchniowy, są nieprawidłowe, ponieważ każda z tych metod różni się zasadniczo od technologii przewlekanego montażu. Skręcanie komponentów to technika, która znajduje zastosowanie w montażu mechanicznym, gdzie elementy są łączone za pomocą śrub lub nakrętek. W kontekście elektroniki, skręcanie może nie zapewniać wymaganej stabilności połączeń elektrycznych, a także jest mniej odpowiednie dla małych komponentów, które często wymagają niższej wagi oraz oszczędności miejsca. Zaciskowy montaż również nie odnosi się do THT; jest to technika używana w połączeniach takich jak złącza przewodowe, gdzie nie stosuje się lutowania. Montaż powierzchniowy (SMT) to nowocześniejsza technologia, w której komponenty są osadzane na powierzchni płytki, co powoduje zmniejszenie rozmiarów i zwiększenie gęstości montażu. Ta metoda ma swoje zastosowanie w wielu nowoczesnych urządzeniach, ale nie jest tożsama z przewlekanym montażem. Istotnym błędem myślowym jest mylenie tych technologii, co może prowadzić do nieprawidłowych założeń dotyczących trwałości, jakości i odpowiedniości technologii dla konkretnych zastosowań. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi metodami jest kluczowe dla inżynierów i techników zajmujących się projektowaniem i produkcją układów elektronicznych, aby zapewnić optymalizację procesu produkcji oraz jakości finalnych produktów.