Kwalifikacja: TWO.07 - Pełnienie wachty morskiej i portowej

Wiele osób przy pierwszym kontakcie z mapami nawigacyjnymi może mieć mylne wyobrażenie co do kolorystyki i znaczenia poszczególnych oznaczeń. Wybierając żółty, bierze się zapewne pod uwagę, że piasek czy ląd naturalnie kojarzy się z tym kolorem – szczególnie na mapach topograficznych lub szkolnych, gdzie żółty faktycznie przedstawia ląd. Jednak na mapach morskich Admiralicji żółtym zaznacza się ląd, czyli teren stale wynurzony nawet podczas przypływu, a nie osuchy, które odsłaniają się tylko podczas odpływu. Druga odpowiedź, czyli biały, to typowy kolor dla wody głębokiej, czyli takich rejonów, gdzie nie grozi osiadnięcie na dnie, nawet przy bardzo niskim stanie wody. W praktyce biały nie jest stosowany do przedstawiania terenów odsłanianych przez odpływ. Niebieski natomiast to kolor zarezerwowany dla płytkich wód, najczęściej tych, które nawet przy odpływie pozostają pod wodą – jego odcienie wskazują głębokość, im ciemniej, tym głębiej. Problem z wyborem tych barw wynika często z przekładania logiki map lądowych na mapy morskie, gdzie znaczenie kolorów jest nieco inne i wynika z potrzeb nawigacyjnych. Moim zdaniem, największy błąd polega tu na braku świadomości, jak istotne są te niuanse dla bezpieczeństwa żeglugi – bo myląc zielony z niebieskim lub żółtym, można bardzo łatwo źle oszacować ryzyko wejścia na mieliznę lub osuchę podczas planowania trasy statku. W środowisku morskim przyjmuje się, że znajomość tych kolorów i ich znaczenia to absolutna podstawa, zwłaszcza w rejonach o dużych pływach, jak Zatoka Biskajska czy ujścia rzek w Europie Północnej. Praktycy powtarzają, że prawidłowa interpretacja kolorów na mapie to często pierwsza linia obrony przed zagrożeniami nawigacyjnymi.