Kwalifikacja: TWO.07 - Pełnienie wachty morskiej i portowej

W branży morskiej pojawia się sporo nieporozumień dotyczących oznakowania sprzętu ratunkowego. Wielu myśli, że na kole ratunkowym powinna znaleźć się nazwa armatora, numer IMO czy nawet sygnał wywoławczy statku – wydaje się to logiczne, bo te dane są ważne przy identyfikacji jednostki w różnych systemach rejestracyjnych. Jednak to nie te elementy są wymagane przez konwencję SOLAS w kontekście oznakowania kół ratunkowych. Numer IMO to unikalny numer identyfikacyjny statku, rzeczywiście bardzo przydatny w dokumentacji technicznej i rejestrach międzynarodowych, lecz na sprzęcie ratunkowym nie jest stosowany jako główna informacja wizualna. Podobnie sygnał wywoławczy – kluczowy dla komunikacji radiowej, ale mało użyteczny, jeśli chodzi o szybkie rozpoznanie statku na podstawie znalezionego sprzętu w terenie. Nazwa armatora z kolei często się zmienia wraz ze sprzedażą statku, przez co przestaje być stabilnym punktem odniesienia, a przepisy międzynarodowe nie wymagają jej umieszczania na sprzęcie ratunkowym. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęstsza pomyłka wynika z utożsamiania informacji technicznej czy operacyjnej z wymogami bezpieczeństwa. To właśnie nazwa portu macierzystego, razem z nazwą statku, daje służbom ratunkowym i wszystkim zainteresowanym najbardziej praktyczną informację, skąd pochodzi sprzęt i która jednostka jest z nim związana. To ułatwia zarówno akcje poszukiwawczo-ratownicze, jak i późniejsze analizy powypadkowe. Brak tej informacji na kole ratunkowym może prowadzić do poważnych zawirowań proceduralnych i jest uznawany za naruszenie standardów bezpieczeństwa. W praktyce warto znać nie tylko sens przepisów, ale też ich uzasadnienie, bo na morzu liczy się precyzja i jednoznaczność danych.