Kwalifikacja: TWO.07 - Pełnienie wachty morskiej i portowej

W przypadku sygnałów nadawanych alfabetem Morse’a bardzo łatwo o pomyłkę, zwłaszcza gdy nie pamięta się dokładnie układu kropek i kresek przypisanych do konkretnych liter czy komunikatów. Sygnał SOS, będący międzynarodowym sygnałem wzywania pomocy, składa się z trzech krótkich impulsów (kropek), trzech długich (kresek) i znowu trzech krótkich. Taki układ jest nieprzypadkowy – łatwo go zapamiętać, szybko nadać i trudno pomylić z czymkolwiek innym. Niestety, pozostałe sygnały przedstawione w pytaniu nie mają żadnego powiązania z alarmowym charakterem SOS. Przykładowo, układ samych kropek czy pojedynczych kresek może oznaczać litery (np. „E”, „I”, „S”), ale nie niesie za sobą jednoznacznego komunikatu o zagrożeniu życia. To bardzo częsty błąd – ludzie zakładają, że im więcej znaków lub im bardziej skomplikowany sygnał, tym poważniejsze wezwanie, co jest nieprawdą. W branży radiokomunikacyjnej i ratownictwie obowiązuje zasada minimalizmu i jednoznaczności – SOS jest właśnie takim przykładem. W praktyce, nawet w sytuacji stresowej, łatwiej nadać prosty, powtarzalny wzór niż skomplikowany szyfr. Warto też pamiętać, że błędne użycie sygnału może nie tylko opóźnić pomoc, ale też spowodować niepotrzebną mobilizację służb ratunkowych. Moim zdaniem, znajomość prawidłowego kodu powinna być podstawą nie tylko wśród profesjonalistów, ale też zwykłych użytkowników radiostacji, żeglarzy czy turystów. W końcu komunikacja w sytuacjach awaryjnych opiera się na prostych, zrozumiałych sygnałach – a SOS jest tego najlepszym przykładem. Jeśli masz wątpliwości, warto przećwiczyć rozpoznawanie i nadawanie tego kodu w praktyce, żeby nie doszło do pomyłki wtedy, gdy liczą się sekundy.