Kwalifikacja: TWO.07 - Pełnienie wachty morskiej i portowej

W nawigacji bardzo często pojawia się pokusa, by każde zagadnienie rozwiązywać za pomocą tych samych, pozornie znanych metod. Jednak każda z możliwości podanych w pytaniu odwołuje się do różnych technik wyznaczania pozycji obserwowanej, które mają swoje zastosowanie, ale nie w tym konkretnym przypadku. Wyznaczanie pozycji z trzech namiarów polega na wykonaniu kolejnych kierunków do trzech różnych obiektów i naniesieniu ich na mapę – wówczas przecięcie tych linii wskazuje nasze położenie. Metoda ta jest bardzo popularna, ale wymaga precyzyjnych namiarów i nie zawsze jest praktyczna, szczególnie przy ruchomym statku lub przy braku widocznych punktów odniesienia. Z kolei określanie pozycji z trzech odległości jest dużo rzadsze – wymaga radiolatarni lub innych narzędzi pozwalających zmierzyć dystans do trzech różnych punktów, co na morzu bywa trudne i rzadko wykorzystywane z uwagi na brak dostępnych urządzeń. Jeśli chodzi o dwa kąty pionowe, taka metoda w praktyce znajduje zastosowanie raczej w astronomii lub przy określaniu wysokości punktów nad horyzontem, a nie w typowej żegludze przybrzeżnej. W nawigacji morskiej dużo większe znaczenie mają kąty poziome, bo one pozwalają na jednoznaczne określenie pozycji względem obiektów terenowych. Często spotykanym błędem jest mylenie kąta poziomego z namiarami – oba dotyczą kierunków, ale operuje się nimi inaczej i uzyskuje inne rezultaty. Moim zdaniem warto zawsze krytycznie podchodzić do wyboru metody i pamiętać, że dobra praktyka morska opiera się nie tylko na znajomości teorii, ale też na umiejętnym rozróżnianiu narzędzi w zależności od sytuacji i dostępnych środków. Właśnie dlatego poprawna odpowiedź odnosi się do dwóch kątów poziomych, bo tylko ta technika odpowiada przedstawionemu rysunkowi i opisanemu problemowi.