Kwalifikacja: TWO.07 - Pełnienie wachty morskiej i portowej

W praktyce żeglugi towarowej dość często można spotkać się z zamieszaniem dotyczącym dokumentów, które towarzyszą przewozowi ładunku. Manifest ładunkowy to taki zbiorczy rejestr wszystkich ładunków przewożonych na danym statku – bardzo przydatny przy odprawie celnej czy kontroli, ale on nie jest żadnym dowodem przyjęcia danego konkretnego ładunku na pokład. Zdarza się, że myli się go z konosamentem, bo oba dokumenty są obecne w dokumentacji statku, ale ich rola jest zupełnie inna. Sztauplan natomiast to w istocie plan rozmieszczenia ładunku na statku. Sporządza się go, żeby zapewnić stabilność jednostki i efektywność rozładunku – bardziej narzędzie pracy niż oficjalny dokument przewozowy. Nie ma tam żadnych zapisów potwierdzających fakt przyjęcia konkretnej partii towaru do przewozu. Kwit sternika, wbrew niektórym opiniom, to dokument pomocniczy – wydawany przez sternika (chief mate) przy fizycznym odbiorze ładunku na statek, pełni funkcję potwierdzenia ilości i stanu towaru, ale nie jest dokumentem przewozowym o takim znaczeniu prawnym jak konosament. Wiele osób zakłada, że to właśnie kwit sternika wystarczy do przekazania towaru, ale praktyka międzynarodowa i wymagania kontraktowe wyraźnie wskazują na konieczność posiadania konosamentu jako „biletu wstępu” do procesu transportu i rozliczeń. Łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że wystarczy jakikolwiek papier z podpisem załogi – ale tak naprawdę jedynie konosament ma moc prawną i handlową, o czym przekonał się niejeden spedytor czy logistyk. Warto zwracać uwagę na rozróżnienie między dokumentami operacyjnymi a prawnymi – to podstawowa kwestia w praktyce żeglugowej.