Kwalifikacja: TWO.07 - Pełnienie wachty morskiej i portowej

Odpowiedzi sugerujące takie tryby jak dupleks, semi-dupleks czy semi-simpleks wskazują na nieco inne podejścia do transmisji danych w systemach radiokomunikacyjnych. W dupleksie mamy pełną dwukierunkowość – przesyłanie informacji odbywa się równocześnie w obu kierunkach, co wymaga albo dwóch oddzielnych kanałów częstotliwościowych (full-duplex), albo specjalnych technik separacji sygnałów. To rozwiązanie stosowane np. w telefonii komórkowej czy w profesjonalnych radiotelefonach z rozdzielonymi częstotliwościami nadawania i odbioru. Semi-dupleks natomiast, często nazywany też półdupleksem, pozwala na komunikację dwukierunkową, ale nie w tym samym czasie – czyli użytkownicy muszą się „wymieniać” dostępem do łącza, co jest typowe dla klasycznych krótkofalówek czy CB radio. Semi-simpleks to termin, który nie jest oficjalnie zdefiniowany w standardach telekomunikacyjnych i bywa używany potocznie, jednak nie opisuje żadnego formalnie przyjętego trybu pracy. Często spotykam się z tym, że osoby mylą simpleks z półdupleksem, bo w obu trybach nie można mówić jednocześnie, jednak kluczowa różnica tkwi w braku możliwości odpytania kanału w trybie simpleks – tam po prostu nie da się przesłać nic z powrotem. Taka pomyłka bywa wynikiem uproszczenia definicji albo przenoszenia intuicji z systemów dwukierunkowych na te jednokierunkowe. W praktyce inżynierskiej zrozumienie tych różnic jest niezwykle istotne, bo od wyboru trybu pracy zależy nie tylko projektowanie sprzętu radiowego, ale też architektura całych sieci komunikacyjnych oraz sposób organizacji pracy służb korzystających z łączności bezprzewodowej. Dobrym nawykiem jest zawsze odnosić się do oficjalnych definicji ITU czy ETSI, żeby uniknąć nieporozumień przy konfigurowaniu i wdrażaniu systemów radiowych.