Kwalifikacja: TWO.07 - Pełnienie wachty morskiej i portowej

W pytaniu chodziło o sposób pracy, gdzie transmisja w obu kierunkach jest możliwa jednocześnie i na dwóch różnych częstotliwościach – typowy dla systemów dupleksowych. Pojęcia simpleks i semi-simpleks łatwo pomylić ze sobą, ale ich zastosowanie w praktyce jest zupełnie inne. Simpleks oznacza transmisję jednokierunkową: dane płyną tylko w jedną stronę, jak np. sygnał radiowy czy transmisja telewizyjna. Odbiorca nie ma możliwości odpowiedzi – ten model spotyka się nadal w niektórych systemach monitoringu lub transmisjach broadcastowych, ale nie sprawdzi się tam, gdzie potrzebny jest dialog. Semi-dupleks (czyli half-duplex) z kolei pozwala na nadawanie i odbiór, ale nie jednocześnie – urządzenia muszą się "przełączać" między trybem nadawania i odbioru. To bardzo popularne w klasycznych radiotelefonach (np. krótkofalówki), gdzie mówisz, puszczasz przycisk, słuchasz, i tak w kółko. Tymczasem semi-simpleks to określenie nieużywane w branży, czasami błędnie łączone z trybem półdupleksowym, ale nie występuje w oficjalnych standardach. Typowym błędem jest utożsamianie semi-dupleksu z dupleksem, bo oba pozwalają na komunikację dwustronną, ale różnica tkwi właśnie w jednoczesności transmisji. W praktyce, w systemach wymagających szybkiej, płynnej wymiany informacji – jak telefonia komórkowa czy sieci komputerowe Ethernet w trybie pełnego dupleksu – wybiera się właśnie pełny dupleks, bo minimalizuje opóźnienia i zwiększa efektywność wykorzystania pasma. Z mojego doświadczenia wynika, że zrozumienie tej różnicy jest kluczowe, szczególnie przy projektowaniu systemów radiowych lub pracy w telekomunikacji. Stąd właśnie odpowiedź dupleks jest tą właściwą, a pozostałe podejścia wynikają najczęściej z nieporozumień związanych z terminologią.