Kwalifikacja: TWO.07 - Pełnienie wachty morskiej i portowej

W przypadku pożaru w siłowni okrętowej wybór środka gaśniczego ma kluczowe znaczenie – nie tylko dla skuteczności akcji, ale i dla bezpieczeństwa ludzi oraz ciągłości pracy urządzeń. Często zdarza się, że intuicyjnie ktoś wybiera wodę zaburtową, bo kojarzy się ją z gaszeniem ognia, ale to poważny błąd. Woda, szczególnie w kontakcie z instalacjami elektrycznymi czy olejami, może doprowadzić do zwarć, eksplozji, a nawet pogorszyć sytuację, rozpraszając płonące substancje. Piana, zarówno lekka, jak i ciężka, stosowana jest zwykle tam, gdzie pali się ciecz, np. paliwo na powierzchni wody, czyli głównie na pokładach otwartych czy w zbiornikach. Piana ciężka mogłaby się wydawać skuteczna, ale w zamkniętych, zmechanizowanych pomieszczeniach, pełnych przewodów, silników i urządzeń, jej stosowanie jest niepraktyczne i grozi trwałymi uszkodzeniami sprzętu. Piana lekka, powietrznopiana, jest w ogóle nieskuteczna przy pożarach elektrycznych i w miejscach o ograniczonej wentylacji – nie da się nią efektywnie odciąć dopływu tlenu do płonących części maszyn. Z mojego doświadczenia wynika, że rozwiązania pianowe na okrętach są raczej rezerwowe i stosowane w miejscach, gdzie nie ma zagrożenia dla urządzeń elektrycznych. Z kolei dwutlenek węgla nie powoduje zwarć, umożliwia szybkie obniżenie stężenia tlenu i gaśnicę ognia bez ryzyka dla wyposażenia. To kluczowa różnica. Takie myślenie, że 'wszystko można zalać wodą' albo 'piana zawsze się sprawdzi', to typowy błąd wynikający z braku znajomości specyfiki instalacji okrętowych. Dlatego właśnie tak ważne jest, by znać właściwości poszczególnych środków gaśniczych i rozumieć, dlaczego CO2 jest standardem w siłowniach okrętowych – chodzi przecież o bezpieczeństwo ludzi, statku i sprzętu.