Kwalifikacja: TWO.07 - Pełnienie wachty morskiej i portowej

Patrząc na temat planu podróży, można spotkać się z wieloma nieporozumieniami co do tego, kto właściwie powinien zatwierdzać taki dokument na statku. Częstym błędem jest myślenie, że za to odpowiada armator lub czarterujący, bo to przecież oni finansują rejs i mają kluczowe interesy ekonomiczne. To jednak nieporozumienie – armatorzy i czarterujący mogą mieć wpływ na ogólne ustalenia, porty docelowe czy trasę w szerokim ujęciu, ale nie są oni obecni na pokładzie, nie znają szczegółów operacyjnych ani nie ponoszą bezpośredniej odpowiedzialności prawnej za bezpieczeństwo statku podczas rejsu. Podobnie sprawa wygląda z administracją morską państwa bandery. Owszem, administracja wydaje ogólne wytyczne i wymaga zgodności z przepisami (np. SOLAS czy kodeks ISM), ale nie angażuje się w zatwierdzanie konkretnego planu podróży dla każdej jednostki – to byłoby zbyt czasochłonne i niepraktyczne. Oficer nawigacyjny natomiast rzeczywiście opracowuje plan podróży, wykonuje analizę tras, ryzyk, przygotowuje dokumentację – ale nie posiada uprawnień ani odpowiedzialności do jego zatwierdzenia. To typowa pomyłka wynikająca z mylenia obowiązków przygotowawczych z decyzyjnymi. W rzeczywistości tylko kapitan, jako dowódca statku, posiada zarówno wiedzę operacyjną, jak i odpowiedni autorytet do formalnej akceptacji planu. To wynika wprost z przepisów międzynarodowych i dobrych praktyk nawigacyjnych. Myślenie, że ktoś inny (szczególnie lądowy decydent lub oficer niższego szczebla) powinien zatwierdzać plan podróży, prowadzi do rozmycia odpowiedzialności i w praktyce zagraża bezpieczeństwu żeglugi. Dlatego zawsze należy pamiętać, że głównym i ostatecznym decydentem w tej sprawie jest kapitan – to on może najlepiej ocenić, czy plan odpowiada aktualnym warunkom i czy jest zgodny z wymaganiami bezpieczeństwa.