Kwalifikacja: MOD.05 - Wytwarzanie obuwia

Koncepcja odpadów bezużytecznych bardzo często prowadzi do nieporozumień, zwłaszcza gdy patrzymy tylko na numerację klas bez zagłębiania się, co one oznaczają w praktyce. Klasy I i II obejmują odpady, które są jeszcze surowcami wtórnymi lub mają potencjał do recyklingu i odzysku, więc ich zakwalifikowanie jako bezużyteczne to dość poważny błąd logiczny. W rzeczywistości odpady klasy I (np. papier, szkło, tworzywa) oraz klasy II (metale, drewno, niektóre tworzywa sztuczne) są często wykorzystywane ponownie lub poddawane procesom recyklingu w różnych gałęziach przemysłu. Błędne przypisanie ich do grupy odpadów bezużytecznych powoduje marnowanie surowców i narusza podstawowe zasady gospodarki obiegu zamkniętego, które są standardem branżowym i obowiązkiem każdej nowoczesnej firmy. Z kolei odpowiedzi wskazujące klasy II i IV także są chybione, bo klasa IV wiąże się z odpadami, które można jeszcze zagospodarować, np. przez kompostowanie lub inne procesy biologiczne. Typowy błąd polega na utożsamieniu każdej wyższej klasy odpadu z jego bezużytecznością, co nie ma odzwierciedlenia ani w polskich rozporządzeniach, ani w praktyce przemysłowej. Standardy takie jak ISO 14001 oraz krajowe regulacje wyraźnie nakazują maksymalizację odzysku i recyklingu, a klasyfikacja powinna być dostosowana do możliwości wykorzystania odpadu. Niestety, takie myślenie prowadzi do niepotrzebnych kosztów i negatywnie wpływa na środowisko. Moim zdaniem, istotne jest, by każda osoba zajmująca się odpadami była świadoma, że odpowiednia klasyfikacja to nie tylko wymóg prawny, ale też zwyczajna techniczna rzetelność.