Kwalifikacja: MOD.05 - Wytwarzanie obuwia

W branży skórzanej i obuwniczej jest kilka metod rozkroju skóry, z których każda ma swoje zalety, ale też ograniczenia. Metoda równoległa polega na wycinaniu jednakowych elementów, ustawionych równolegle względem siebie, co raczej sprawdza się w produkcji seryjnej, ale nie pozwala na pełne wykorzystanie powierzchni skóry, szczególnie jeśli zależy nam na wycinaniu zarówno części podstawowych, jak i pomocniczych. Stosowanie tej metody może prowadzić do powstawania większej ilości odpadu, bo zwykle elementy są podobnych rozmiarów i kształtów, a więc trudniej jest zagospodarować resztki. Metoda kombinowana zaś to próba połączenia różnych sposobów rozkroju, najczęściej równoległego i naprzemianległego, ale nadal nie daje ona takiej elastyczności jak rozkrój kompleksowy. W praktyce, kombinowana sprawdza się, gdy mamy do czynienia z nietypowymi kształtami elementów albo gdy skóra jest bardzo nieregularna – jednak nawet wtedy najczęściej nie obejmuje jednoczesnego pozyskania elementów podstawowych i pomocniczych z jednego kawałka surowca. Metoda naprzemianległa zwykle stosowana jest, aby uzyskać lepsze dopasowanie elementów o podobnych kształtach, na przykład gdy chcemy ograniczyć ilość odpadu na krawędziach skóry, ale znów – dotyczy to głównie elementów jednego rodzaju, a nie miksu różnych kategorii części. Częstym błędem jest myślenie, że wystarczy dowolna metoda rozkroju, by optymalnie zagospodarować skórę. Z mojego doświadczenia wynika, że tylko rozkrój kompleksowy pozwala uzyskać komplet wyrobów z minimalną ilością odpadu i w pełni wykorzystać potencjał materiału, zgodnie z nowoczesnymi standardami produkcji wyrobów skórzanych. Warto prześledzić dokładniej techniki rozkroju i na warsztatach spróbować kilku z nich, żeby na własne oczy zobaczyć różnice w efektywności i jakości.