Kwalifikacja: MOD.05 - Wytwarzanie obuwia

Często podczas nauki technologii obuwniczej pojawia się mylne przekonanie, że odpady ze skór miękkich można podzielić na mniej niż pięć klas. Wynika to zwykle z uproszczeń spotykanych w mniejszych zakładach lub niedokładnej znajomości branżowych standardów. W praktyce spotyka się czasem podział na dwie lub trzy klasy, lecz takie podejście jest sporym uogólnieniem. Moim zdaniem prowadzi to do marnowania potencjału materiałów – fragmenty, które w większej liczbie klas można jeszcze wykorzystać, przy bardziej ogólnym podziale trafiają do odpadów niskiego sortu już na starcie. Czętery klasy to już rozwiązanie pośrednie, które czasem stosują pracownie rzemieślnicze, ale nie odzwierciedla ono w pełni zróżnicowania jakości i rozmiarów odpadów możliwych do zagospodarowania w dużej produkcji. Prawidłowym podejściem jest podział na pięć klas, co wynika z długoletniej praktyki branży obuwniczej i zaleceń technologicznych. Pozwala to precyzyjnie odseparować fragmenty cenne, które nadają się na drobne elementy, od tych zupełnie bezużytecznych. Typowy błąd myślowy to założenie, że uproszczony system klasyfikacji wystarczy do efektywnego gospodarowania odpadami – niestety, w praktyce przekłada się to na wyższe koszty i mniejszą ekologię produkcji. Im więcej klas, tym większe możliwości wtórnego wykorzystania materiału. Z kolei podział na mniej niż pięć klas prowadzi do pogorszenia selekcji i większej ilości odpadów trafiających do utylizacji, czyli niepotrzebnego marnowania surowca. Warto trzymać się sprawdzonego, pięciostopniowego systemu – to efektywne i zgodne z dobrymi praktykami branżowymi.