Kwalifikacja: MOD.05 - Wytwarzanie obuwia

Wiele osób spotykając oznaczenie ścieniania, myli jego typy – zwłaszcza, gdy chodzi o rozróżnienie pomiędzy krawędzią tępą, ostrą, wklęsłą czy stępioną. Często intuicja podpowiada, że ścienianie tępe czy stępione to coś bardziej wytrzymałego, ale w praktyce, szczególnie w branży narzędziowej i podczas obróbki skrawaniem, ma to zupełnie inne znaczenie. Ścienianie tępe oznacza, że krawędź łączy się pod dużym kątem lub nawet z delikatnym zaokrągleniem, co rzeczywiście zwiększa odporność na uszkodzenia, lecz nie daje tej precyzji oddzielania materiałów, którą zapewnia ścienianie ostre. Wariant wklęsły jest raczej rzadki w praktyce, bo prowadzi do powstawania zagłębień i utrudnia późniejsze obróbki wykańczające, choć czasem bywa stosowany w elementach wymagających specjalnych właściwości mechanicznych. Stępione ścienianie to po prostu efekt celowego złagodzenia krawędzi, co przydaje się tam, gdzie liczy się bezpieczeństwo lub zmniejszenie naprężeń w materiale, jednak w żadnym razie nie można utożsamiać tego z ostrą krawędzią. Z mojego punktu widzenia, najczęściej błędne rozpoznanie bierze się ze zbyt pobieżnej analizy rysunków technicznych, gdzie rzeczywiste kontury bywają mylone z symbolami lub skrótami myślowymi. Dlatego tak ważne jest dokładne czytanie dokumentacji i zapamiętanie, że ścienianie ostre to zawsze wyraźna, niemal “szczupła” krawędź, niemająca nic wspólnego z łagodnymi przejściami czy zaokrągleniami. Warto wracać do tej tematyki, bo to absolutne podstawy w każdej pracy z narzędziami i przy konstrukcji form czy wykrojników.