Numerem 1 na rysunku oznaczono ścienianie ostre i to jest zgodne z praktyką stosowaną w branży obuwniczej oraz przy projektowaniu wykrojów elementów skórzanych. Ścienianie ostre polega na wyraźnym, płynnym zbieganiu krawędzi materiału do cienkiej, prawie ostrej linii. W praktyce najczęściej stosuje się je w miejscach, gdzie dwa elementy mają być estetycznie połączone lub gdzie ważne jest zminimalizowanie widoczności szwu i uzyskanie gładkiego przejścia, np. w ekskluzywnych butach, eleganckich torebkach czy portfelach. Moim zdaniem warto pamiętać, że ścienianie ostre wymaga dużej precyzji i doświadczenia – łatwo tu o uszkodzenie materiału, szczególnie przy cienkiej skórze. Fachowcy stosują ostre ścienianie głównie tam, gdzie zależy im na wysokiej estetyce i trwałości połączenia. W branżowych standardach, takich jak instrukcje projektowania elementów skórzanych, właśnie taka forma ścieniania jest uznawana za najbardziej profesjonalną w przypadku newralgicznych, widocznych krawędzi. Trzeba też dodać, że tylko dobrze wykonane ścienianie ostre gwarantuje, że krawędzie nie będą się rozwarstwiać i będą wyglądały schludnie przez cały okres użytkowania wyrobu. W sumie można powiedzieć, że to taki znak rozpoznawczy dobrego rzemiosła obuwniczego.
Ścienianie, które oznaczono numerem 1 na rysunku, jest typową cechą wykończenia krawędzi stosowaną zwłaszcza przy łączeniu dwóch fragmentów materiału, np. skóry w produkcji obuwia czy galanterii. Częstym błędem jest mylenie pojęcia 'ostre' ze 'stępionym' lub 'tępym' ścienianiem, bo w praktyce te terminy oznaczają zupełnie inne podejście do wykończenia krawędzi. Stępione lub tępe ścienianie stosuje się raczej tam, gdzie nie zależy nam na bardzo cienkiej i niewidocznej krawędzi, a raczej na wzmocnieniu połączenia lub tam, gdzie wytrzymałość materiału jest ważniejsza od wyglądu. To rozwiązanie często spotyka się w produktach roboczych, gdzie liczy się trwałość, ale nie tak bardzo estetyka. Z kolei ścienianie wklęsłe jest pojęciem mniej spotykanym i zwykle odnosi się do specyficznych technik formowania krawędzi, ale nie jest to przypadek widoczny na tym rysunku. Moim zdaniem, wybór między tymi typami ścieniania to nie tylko kwestia technologii, ale też funkcji wyrobu i oczekiwań klientów. Najczęstszy błąd to założenie, że każda cienka krawędź to już ścienianie ostre, albo wręcz odwrotnie – że wystarczy ją lekko zmatowić i już mamy dobrą jakość. W praktyce, ścienianie ostre (czyli to, które jest na rysunku) wymaga dokładnego zbiegnięcia materiału do bardzo cienkiej linii, co daje efekt lekkości i elegancji. Z mojego doświadczenia wynika, że błędne rozumienie tych pojęć prowadzi najczęściej do nieestetycznych połączeń albo do problemów z trwałością gotowego produktu. Warto więc pamiętać, że każdy typ ścieniania ma swoje miejsce, ale w przypadku tego konkretnego rysunku – najlepszą odpowiedzią jest właśnie 'ostre', bo to odpowiada technice stosowanej w wyrobach wyższej jakości.
