Kwalifikacja: MOD.05 - Wytwarzanie obuwia

Wielu osobom wydaje się, że połączenie elementów cholewki – zwłaszcza ułożonych na styk – można zrobić dowolnym szwem, np. przeginanym czy lamówkowym, ale to nie do końca prawda. Szew przeginany sprawdza się raczej wtedy, gdy chcemy ukryć krawędzie materiału i uzyskać bardziej klasyczne, miękkie wykończenie. Jednak w takim rozwiązaniu elementy nakładają się na siebie, co powoduje pogrubienie i czasem nawet dyskomfort dla użytkownika, szczególnie przy butach wykonanych z grubszych skór. Szew lamówkowy natomiast kojarzy się głównie z wykończeniem brzegów, nie tyle z łączeniem elementów na styk. Lamówka nadaje się do dekoracyjnego maskowania krawędzi, ale nie zapewnia odpowiedniej wytrzymałości połączenia dwóch płaskich elementów, szczególnie jeśli od cholewki wymaga się elastyczności i odporności na rozciąganie. Z kolei szew łańcuszkowy, choć bardzo popularny w przemyśle tekstylnym, raczej służy do łączenia materiałów na zakładkę, a nie na styk. Ma swoje zalety: jest dekoracyjny i umożliwia szybkie szycie, ale nie daje takiej wytrzymałości i elastyczności jak zygzakowy. Często osoby nowe w branży mylą szew łańcuszkowy z zygzakowym tylko dlatego, że oba są ozdobne, ale od strony technicznej to zupełnie co innego – inny splot, inny sposób wiązania i inne zachowanie pod obciążeniem. W praktyce połączenie na styk wymaga szwu, który nie tylko mocno trzyma, ale też zabezpiecza przed rozwarstwieniem, a to nie jest domena ani szwu przeginanego, ani lamówkowego, ani łańcuszkowego. To takie typowe nieporozumienie, które wynika chyba z nieznajomości dokładnych właściwości poszczególnych technik szycia. Warto więc dokładnie przeanalizować przeznaczenie i właściwości każdego z tych szwów zanim się je zastosuje – bo sposób łączenia elementów cholewki ma ogromny wpływ na trwałość i estetykę gotowego obuwia.