Kwalifikacja: MOD.10 - Organizacja i prowadzenie procesów wytwarzania obuwia

Wydaje się, że elastomery poliuretanowe termoplastyczne są często mylone z innymi typami materiałów używanych w różnych częściach buta. Najczęstsze nieporozumienie związane jest z podeszwy i obcasami – to prawda, że poliuretany (głównie w formie spienionej lub lanej) stosuje się właśnie do tych elementów, ze względu na ich odporność na ścieranie i możliwość osiągnięcia pożądanej twardości. Jednak w przypadku termoplastycznych elastomerów poliuretanowych chodzi przede wszystkim o materiał o dużej elastyczności, odporności na zginanie, ale też atrakcyjnym wyglądzie i możliwościach formowania detali – dlatego wypadają najlepiej w zastosowaniach na wierzchniki. Wyściółki natomiast najczęściej produkuje się z miękkich pianek poliuretanowych, materiałów tekstylnych albo skóry, bo muszą one zapewniać komfort i oddychalność, czego nie da się osiągnąć samymi TPU. Typowy błąd polega na utożsamieniu wszelkich poliuretanów z każdym elementem buta – a tu trzeba rozróżniać rodzaj i właściwości konkretnego materiału. Oczywiście, w praktyce czasem spotyka się mieszanki, ale wierzchniki korzystają z największych zalet TPU, łącząc trwałość, odporność na warunki zewnętrzne i łatwość utrzymania czystości. Warto zwrócić uwagę, że nowoczesne standardy produkcji obuwia (np. normy ISO) bardzo precyzyjnie określają, jakie materiały najlepiej sprawdzają się w danej roli. Z mojego punktu widzenia, właściwe wykorzystanie materiałów w budowie buta to podstawa – nie każdy poliuretan sprawdzi się wszędzie, a termoplastyczny najlepiej sprawdza się właśnie na wierzchniki, dając jednocześnie swobodę projektowania i dużą trwałość końcowego produktu.