Kwalifikacja: MOD.10 - Organizacja i prowadzenie procesów wytwarzania obuwia

W tego typu zadaniach bardzo łatwo popełnić błąd, bo intuicyjnie można myśleć, że wystarczy odjąć zużytą powierzchnię od całkowitej i już mamy odpad, a potem przeliczyć to na procenty. Jednak w praktyce powinniśmy patrzeć zarówno na powierzchnię wykorzystaną, jak i na rzeczywisty odpad, czyli różnicę między tym, co zostało zużyte a tym, co było dostępne. Czasami myli się proporcje, np. licząc stosunek powierzchni zużytej do całkowitej i utożsamiając ten wynik z odpadem – co jest błędne, bo to pokazuje efektywność wykorzystania, a nie bezpośrednio poziom odpadu. Gdy ktoś wybiera odpowiedzi typu 1,19% czy 3,38%, może pomylić się przez nieuwzględnienie różnicy między powierzchnią NETTO a całkowitą – a to właśnie powierzchnia netto wyciętych elementów powinna być odniesieniem do całości materiału. Z drugiej strony odpowiedzi bardzo wysokie, jak 65,03% czy 92,65%, mogą brać się z mylnego założenia, że odpad to niemal wszystko poza wyciętymi elementami, co jest rzadkością w dobrze prowadzonych zakładach obuwniczych. W rzeczywistości, nawet przy skomplikowanych wykrojach, odpad rzadko przekracza kilkanaście procent, jeśli krojczy dobrze planuje rozkład elementów na skórze. Typowe błędy dotyczą też złego zaokrąglania wyników lub niewłaściwego użycia wzoru na procent odpadu. Z mojego doświadczenia wielu uczniów zapomina, że odpad to nie tylko fizycznie niewykorzystana część, ale również ta, która nie spełnia norm jakościowych – co w zadaniu nie jest rozpatrywane, ale warto o tym pamiętać. Ogólnie rzecz ujmując, właściwe rozumienie, jak liczyć procent odpadu, bardzo przydaje się później w praktyce zawodowej, bo pozwala planować produkcję i oceniać jakość pracy krojczego.