Kwalifikacja: MOD.10 - Organizacja i prowadzenie procesów wytwarzania obuwia

Wielu uczniów myli kleje nitrocelulozowe z innymi rodzajami klejów wykorzystywanych w produkcji obuwia, zwłaszcza przy pracy z gumą, skórą czy materiałami skóropodobnymi. Często wynika to z faktu, że określenie „nitro” kojarzy się z bardzo trwałą, mocną spoiną, co jednak wcale nie musi oznaczać uniwersalności. W rzeczywistości kleje nitrocelulozowe nie najlepiej sprawdzają się przy klejeniu gumy, która jest elastyczna i często ma słabą przyczepność dla tej grupy klejów – tutaj standardem są raczej kleje na bazie poliuretanów lub neoprenowe. Jeżeli chodzi o obuwie skórzane, to praktyka pokazuje, że nitroceluloza nie daje odpowiedniej elastyczności i odporności na odkształcenia, jakie wymagane są w butach ze skóry naturalnej, stąd branża preferuje kleje wodoodporne, dwuskładnikowe lub na bazie kauczuku. Z kolei do materiałów skóropodobnych i syntetyków, standardem są najczęściej kleje kontaktowe, poliuretanowe lub specjalne dyspersyjne, bo dają one trwałą, elastyczną spoinę, nie powodując usztywnienia czy odbarwień. Typowy błąd myślowy polega na utożsamieniu szybkości schnięcia i wygody aplikacji kleju nitrocelulozowego z jego wszechstronnością, co nie znajduje potwierdzenia w praktyce przemysłowej. W rzeczywistości, to właśnie tekstylia najlepiej reagują na ten klej, bo pozwala on na szybkie, mocne połączenie bez ryzyka usztywnienia czy uszkodzenia materiału. Zwrócenie uwagi na specyfikę materiałów oraz ich wymagania klejowe to podstawa, by dobrać odpowiednią technologię i uniknąć reklamacji gotowego wyrobu.