Kwalifikacja: MOD.10 - Organizacja i prowadzenie procesów wytwarzania obuwia

Często podczas nauki chemii skórniarskiej można się pogubić w ilości parametrów i ich oznaczaniu. Kwasowość czy zasadowość skóry to inne właściwości – one są oznaczane poprzez odpowiednie reakcje chemiczne, zwykle miareczkowanie, i dotyczą ilości wolnych kwasów czy zasad pozostałych po garbowaniu. Ich wartość nie wynika z prostego odejmowania zawartości procentowych składników, ale z bezpośredniego pomiaru. Z kolei substancja białkowa w skórze jest czymś zupełnie innym, bo białko to główny składnik strukturalny skóry, i jego ilość także określa się bezpośrednio, na przykład metodą Kjeldahla, a nie przez różnicowanie procentowych zawartości innych substancji. W praktyce laboratoryjnej tego typu obliczenia procentowe – gdzie od 100 odejmujemy znane udziały składników – stosuje się głównie do określania tego, czego nie da się już oznaczyć wprost, czyli właśnie garbnika związanego z włóknami kolagenowymi. Typowym błędem jest myślenie, że kwasowość czy zasadowość można tak policzyć, bo oba te parametry są funkcją obecności wolnych jonów, a nie pozostałości po usunięciu innych składników. Podobnie, nie da się oznaczyć substancji białkowej przez różnicę – to byłoby zbyt duże uproszczenie, które w praktyce prowadzi do mylących wyników. Z mojego punktu widzenia najczęstszy błąd to nieodróżnianie tego, co można wyliczyć pośrednio, od tego, co trzeba po prostu zmierzyć chemicznie. Branżowe standardy, jak np. normy PN-ISO dotyczące badań skór, jasno precyzują, jak oznacza się każdy parametr – i tylko garbnik związany liczy się tą właśnie metodą różnicową. To naprawdę warto zapamiętać, bo w zawodzie technologa skór takie szczegóły mają kolosalne znaczenie.