Kwalifikacja: MOD.10 - Organizacja i prowadzenie procesów wytwarzania obuwia

Ocena właściwości tworzyw sztucznych stosowanych na wierzchy obuwia wymaga zrozumienia, jakie cechy faktycznie mają wpływ na wytrzymałość, komfort użytkowania i ogólne parametry eksploatacyjne gotowego produktu. Często zdarza się, że ktoś uznaje odporność na ścieranie, odpowiednią twardość czy niewielkie odkształcenia za mniej istotne, bo myśli, że wystarczy, aby materiał był ogólnie trwały albo miał przyjemny wygląd. To jednak pułapka! Odporność na ścieranie to absolutna podstawa – każdy but jest nieustannie narażony na ocieranie, zarówno podczas chodzenia, jak i w codziennym użytkowaniu. Brak tej odporności szybko prowadzi do uszkodzeń i utraty estetyki, więc właściwość ta jest kluczowa według wszelkich standardów, np. ISO 20871 czy PN-EN 12770. Odpowiednia twardość to kolejny must-have: zbyt miękki materiał nie trzyma kształtu, a zbyt twardy może powodować dyskomfort i pękanie, zwłaszcza w zagięciach cholewki. Natomiast niewielkie odkształcenia są ważne, by but nie tracił formy po kilkukrotnym założeniu – to jeden z podstawowych parametrów ocenianych podczas badań laboratoryjnych nowych materiałów. Z mojego punktu widzenia te trzy cechy są niezbędne, żeby buty z tworzyw sztucznych wytrzymały trudy codziennego użytkowania i nadal wyglądały dobrze. Nasiąkliwość natomiast, choć bardzo ważna przy skórach naturalnych, dla tworzyw syntetycznych na wierzchy butów jest praktycznie nieistotna – te materiały z definicji są hydrofobowe i nie chłoną wody. Myślenie, że nasiąkliwość ma znaczenie w tym zastosowaniu, jest typowym błędem wynikającym z przenoszenia doświadczeń ze skóry naturalnej na polimery, co w tym wypadku po prostu się nie sprawdza.