Kwalifikacja: MOD.10 - Organizacja i prowadzenie procesów wytwarzania obuwia

Przy wyborze materiałów do produkcji różnych rodzajów obuwia należy uwzględnić zarówno przeznaczenie, jak i wymagania użytkowe. Często pojawia się przekonanie, że obuwie robocze, sportowe czy turystyczne wykonuje się głównie z tkanin, jednak to błędne założenie. Obuwie robocze, zgodnie z normami bezpieczeństwa i wymaganiami PKWiU, produkowane jest z materiałów o wysokiej wytrzymałości – najczęściej skóry licowej, nubuku, materiałów syntetycznych lub kombinacji tych surowców. Tkaniny są używane raczej jako elementy dodatkowe, np. wyściółki, ale nie stanowią głównego materiału cholewki. Do obuwia sportowego najczęściej stosuje się zaawansowane materiały syntetyczne, takie jak siatki techniczne, które zapewniają przewiewność i elastyczność, ale pod względem klasyfikacji materiałów to nadal nie są standardowe tkaniny tekstylne, tylko specjalistyczne laminaty lub kompozyty z tworzyw sztucznych. W przypadku obuwia turystycznego dominują wytrzymałe skóry, membrany wodoodporne i różnego typu wzmacniane materiały syntetyczne, które mają zapewnić odporność na ścieranie, wilgoć oraz inne trudy użytkowania w terenie. Wybór tych odpowiedzi często wynika z uproszczonego myślenia, że każde lżejsze lub mniej oficjalne obuwie to już tekstylia, a to poważny błąd techniczny. Domowe obuwie jest specyficzne – w warunkach domowych nie wymaga się takich parametrów jak ochrona czy trwałość, dlatego tkaniny są tu optymalne. Wielu myli się, myśląc, że np. buty sportowe czy robocze muszą być z tkaniny, bo przecież są lekkie – ale lekkość uzyskuje się często dzięki nowoczesnym polimerom, a nie zwykłym tkaninom tekstylnym. Moim zdaniem warto zwracać uwagę na szczegółowe wymagania norm oraz praktykę branżową, bo to wyraźnie rozgranicza zastosowania materiałowe w różnych segmentach rynku obuwniczego. Prawidłowe rozumienie klasyfikacji PKWiU pozwala uniknąć tych typowych błędów i lepiej zrozumieć specyfikę produkcji obuwia na potrzeby codziennego użytku domowego.