Kwalifikacja: MOD.10 - Organizacja i prowadzenie procesów wytwarzania obuwia

Wiele osób zakłada, że wytrzymałość skóry wzdłuż linii grzbietowej jest znacznie wyższa lub niższa, bo kojarzy tę część skóry z grubością albo sztywnością. Jednak fakty laboratoryjne są trochę inne. Skóra, jako materiał biologiczny, charakteryzuje się niejednorodną strukturą włókien kolagenowych, które rzeczywiście biegną w określonym kierunku, ale różnice w wytrzymałości pomiędzy osią grzbietową a poprzeczną nie są aż tak wyraziste, jak czasem można usłyszeć wśród praktyków czy w starszych podręcznikach. Często można spotkać się z przekonaniem, że linia grzbietowa jest „najmocniejszym” fragmentem skóry – to prawda na tle innych części, ale nie oznacza to znacznie wyższej odporności, tylko raczej nieznacznie wyższą. Z drugiej strony stwierdzenie, że wytrzymałość w tym kierunku jest niższa, wynika prawdopodobnie z nieznajomości mikrostruktury skóry i nieuwzględniania jej naturalnego układu włókien. Typowy błąd myślowy polega tu na utożsamianiu kierunku poprzecznego z większą elastycznością, a więc rzekomo z większą wytrzymałością, co nie znajduje potwierdzenia w badaniach według norm PN-EN ISO 3376 czy praktycznych testów stosowanych w laboratoriach branżowych. Moim zdaniem warto zapamiętać, że różnice istnieją, ale są subtelne – mają znaczenie głównie w przypadku wyrobów eksploatowanych w trudnych warunkach czy przy precyzyjnych zastosowaniach technicznych. Z mojego doświadczenia wynika, że dobór kierunku kroju skóry powinien wynikać przede wszystkim z analizy obciążeń, którym będzie poddawany gotowy wyrób, a nie z obiegowych opinii o wytrzymałości w danym kierunku. Takie podejście minimalizuje ryzyko przedwczesnych uszkodzeń i zapewnia optymalną trwałość produktu.