Kwalifikacja: MOD.10 - Organizacja i prowadzenie procesów wytwarzania obuwia

Wybierając inne odpowiedzi, można łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że porowatość skóry to cecha zależna od czynników zewnętrznych czy mechanicznych zabiegów po zakończeniu podstawowych procesów technologicznych. Sposób wykończenia skóry, choć istotny dla ostatecznego wyglądu i faktury, wpływa głównie na powierzchnię, nadając połysk, kolor czy gładkość, ale nie zmienia już głębokiej struktury kanalików włoskowatych powstałej w wyniku wyprawy. Podobnie, miejsce topograficzne skóry, czyli pochodzenie fragmentu (np. grzbiet, brzuch, kark), rzeczywiście determinuje naturalną liczbę i rozmieszczenie porów, jednak ogólna objętość tych mikroskopijnych kanalików może być znacząco zmieniona lub ustabilizowana dopiero w toku procesów wyprawowych. Czynności przygotowujące do wyprawy, jak moczenie, odmiękczanie czy odłuszczanie, odpowiadają za oczyszczenie i wstępne przygotowanie skóry, usunięcie resztek tkanki czy tłuszczu, ale nie decydują o ostatecznej objętości porów – są raczej krokiem wstępnym, nie mającym wpływu na końcowe właściwości użytkowe. Częstym błędem jest mylenie efektów procesów powierzchniowych z głębokimi modyfikacjami struktury skóry, dlatego warto pamiętać, że kluczowe dla porowatości są reakcje chemiczne i fizyczne zachodzące w trakcie wyprawy. W praktyce branżowej właśnie na etapie wyprawy kontroluje się i koryguje te parametry, bo mają one największe znaczenie dla trwałości i funkcjonalności wyrobów skórzanych. Nie bez powodu normy jakościowe oraz zalecenia technologiczne skupiają się na optymalizacji właśnie tych procesów, a nie późniejszych zabiegów czy czynników związanych z lokalizacją surowca.