Kwalifikacja: MOD.10 - Organizacja i prowadzenie procesów wytwarzania obuwia

Przy analizie wytrzymałości na rozdzieranie i odporności ściegu w skórach, często pojawiają się błędne założenia dotyczące wpływu innych właściwości materiału niż grubość i ściślość tkanki skórnej. Część osób zakłada na przykład, że porowatość ma kluczowe znaczenie dla wytrzymałości, podczas gdy w rzeczywistości porowatość bardziej wpływa na chłonność czy oddychalność skóry, a nie bezpośrednio na jej odporność na uszkodzenia mechaniczne. Z kolei warunki magazynowania, choć istotne z punktu widzenia ogólnej jakości skóry (np. zapobieganie przesuszeniu, pleśni), nie determinują bezpośrednio wytrzymałości na rozdzieranie – to bardziej czynnik wpływający na długoterminową trwałość całego wyrobu, ale nie na mechaniczne właściwości w miejscu ściegu. Części topograficzne skóry oraz zawartość garbnika są ważne z innych powodów: na przykład skóra z grzbietu bydlęcego jest naturalnie mocniejsza, a garbniki mogą poprawiać odporność na czynniki zewnętrzne, jednak nie są to czynniki decydujące o odporności ściegu w takim sensie, jak grubość i ściślość. W branży skórzanej popełnia się też błąd polegający na utożsamianiu gęstości struktury (ściślości) z samą wagą skóry – to zupełnie inne parametry. Mylenie powyższych zależności prowadzi potem do problemów z doborem materiału w praktyce, co może skutkować reklamowanymi produktami o zbyt słabej wytrzymałości. Warto więc zawsze wracać do sprawdzonych, potwierdzonych normami technicznymi właściwości skóry, a nie kierować się intuicyjnymi, lecz błędnymi przesłankami.