Kwalifikacja: MOD.10 - Organizacja i prowadzenie procesów wytwarzania obuwia

W branży obuwniczej często myli się wpływ różnych elementów obuwia na anatomiczne punkty stopy, zwłaszcza jeśli chodzi o piętę. Typ obuwia, czyli to czy jest to np. półbut, trzewik czy sandał, nie determinuje położenia największego wybrzuszenia pięty – to raczej kwestia stylistyki niż konstrukcji technicznej. Podobnie sposób montażu, np. szycie, klejenie czy montaż mechaniczny, dotyczy głównie metod łączenia poszczególnych elementów buta, a nie wpływa bezpośrednio na przebieg profilu pięty czy jej największe wybrzuszenie. Można by sądzić, że kształt cholewki ma znaczenie, bo przecież cholewka okala piętę, ale tak naprawdę to kopyto – a dokładniej jego wysokość – nadaje formę całemu butowi, a cholewka jedynie tę formę odtwarza. Kształt cholewki jest wtórny wobec kopyta, bo to kopyto narzuca rozkład sił i przewyższeń w obrębie pięty. Częstym błędem jest też mylenie pojęć konstrukcyjnych: wydaje się, że wystarczy zmienić rodzaj obuwia lub sposób zamocowania podeszwy, by wpływać na wygodę pięty, ale w rzeczywistości o anatomicznym dopasowaniu decyduje geometria kopyta. Wysokość kopyta to jeden z fundamentalnych parametrów, od których zależy, gdzie dokładnie na profilu pięty pojawi się największe wybrzuszenie. Nieumiejętne przypisywanie tej cechy innym elementom prowadzi do błędnych założeń przy projektowaniu obuwia i późniejszych problemów z dopasowaniem. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet najlepiej uszyta cholewka czy najbardziej precyzyjny montaż nie zastąpią prawidłowo dobranego kopyta o odpowiedniej wysokości. W praktyce warto więc zawsze zaczynać od kopyta, a reszta to już dostosowanie do przygotowanej bazy.