Kwalifikacja: MOD.10 - Organizacja i prowadzenie procesów wytwarzania obuwia

Wybierając rodzaj skóry do konkretnego typu obuwia, warto kierować się nie tylko jej wyglądem, ale przede wszystkim właściwościami użytkowymi i wytrzymałością. Skóry szewro, chociaż naturalne i bardzo cenione za swoją miękkość oraz finezję, nie zostały stworzone z myślą o intensywnym użytkowaniu czy pracy w trudnych warunkach. Obuwie robocze oraz trzewiki turystyczne wymagają dużo mocniejszych, grubszych skór – przeważnie bydlęcych, licowych, czasem nawet hydrofobizowanych – które lepiej zabezpieczą stopę przed wilgocią, urazami mechanicznymi i ścieraniem. Dobrą praktyką w branży jest stosowanie szewro w obuwiu eleganckim, o subtelnej konstrukcji, bo materiał ten nie toleruje przeciążeń i szybko się niszczy przy nieodpowiednim zastosowaniu. Kozaki do jazdy konnej z kolei muszą być bardzo odporne na przetarcia, ściskanie i ciągłą pracę w siodle – tu też skóry szewro się nie sprawdzą, bo są za delikatne i mogą się rozciągać czy pękać. Zdarza się, że błędnie utożsamia się naturalność skóry z jej uniwersalnością – a przecież każda skóra ma swoje specyficzne przeznaczenie. W praktyce rzemieślniczej i według norm branżowych, do butów pracujących intensywnie i narażonych na urazy zawsze wybiera się materiały cięższe, natomiast szewro zostawia się do lekkich, codziennych i wizytowych fasonów – głównie damskich czółenek, balerinek czy pantofli. Warto o tym pamiętać, bo to typowy błąd początkujących: sugerować się tylko nazwą lub wyglądem materiału, a nie jego właściwościami użytkowymi.