Kwalifikacja: MOD.10 - Organizacja i prowadzenie procesów wytwarzania obuwia

Wybierając tkaninę do konkretnych elementów obuwniczych, warto naprawdę dokładnie przeanalizować zarówno jej właściwości, jak i wymagania użytkowe danej części buta. Często popełnianym błędem jest traktowanie różnych rodzajów podszewek zamiennie, bez uwzględnienia specyfiki materiału. Na przykład zastosowanie molino jako międzypodszewek lamówek czy wzmocnienie bardzo wąskich pasków tylnych wydaje się logiczne, bo materiał jest wytrzymały, ale tak naprawdę nie jest do tego przeznaczony. Lamówki wymagają raczej bardzo elastycznych i miękkich tkanin, które nie będą ograniczać ich ruchu i nie spowodują dyskomfortu przy użytkowaniu obuwia. Molino to tkanina twardsza, o gęstym splocie, nie sprawdzi się tam dobrze – może powodować nawet zgrubienia czy fałdowania się lamówek. Jeśli chodzi o zastosowanie molino jako międzypodszewek przyszw formowanej, tu też pojawia się często nieporozumienie – przyszwę najczęściej wzmacnia się materiałami o innych parametrach, które pozwalają na lepsze formowanie i współpracę z różnymi rodzajami skóry lub materiałami syntetycznymi. Przy bardzo wąskich paskach tylnych, wbrew pozorom, kluczowa jest nie tyle sama wytrzymałość materiału, co jego elastyczność i zdolność do precyzyjnego dopasowania do kształtu buta oraz wygody użytkownika. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie wytrzymałości tkaniny z uniwersalnością zastosowania – tak niestety nie jest w praktyce szewskiej. Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że prawidłowe przyporządkowanie materiałów do funkcji to podstawa dobrego projektu obuwniczego. Molino najlepiej sprawdza się właśnie jako międzypodszewek obłożeń, gdzie potrzebne są zarówno usztywnienie, jak i trwałość, ale bez nadmiernej sztywności i utraty komfortu. Stosowanie go w innych częściach najczęściej prowadzi do niepotrzebnych komplikacji i nie daje oczekiwanych efektów użytkowych.