Kwalifikacja: MOD.10 - Organizacja i prowadzenie procesów wytwarzania obuwia

Wielu osobom wydaje się, że w produkcji obuwia usztywniacze metalowe powinny być przede wszystkim bardzo sztywne, ale to uproszczenie. Owszem, pewna sztywność jest oczywiście konieczna, by zachować formę noska czy pięty, lecz zbyt duża sztywność prowadzi do dyskomfortu, zwiększa ryzyko uszkodzeń materiałów i może powodować obtarcia. W praktyce dużo ważniejsze jest, aby usztywniacz współpracował ze skłonem kopyta, czyli tym, jak stopa układa się w bucie. Wysokie wymagania higieniczne nie dotyczą raczej metalu, bo to materiał, który nie jest podatny na zakażenia biologiczne czy wchłanianie potu, a najczęściej i tak jest odizolowany od stopy warstwami innych materiałów. To typowy błąd myślowy – myli się wymagania dla materiałów mających bezpośredni kontakt ze skórą z elementami konstrukcyjnymi. Z kolei niskie wymagania wytrzymałościowe to coś, co mogłoby prowadzić do przedwczesnego uszkodzenia buta, deformacji lub nawet utraty funkcjonalności, więc takie podejście jest sprzeczne z podstawowymi zasadami konstrukcji obuwia. Moim zdaniem często myli się tutaj techniczne aspekty: ktoś zakłada, że wystarczy, by część była "twarda" lub "czysta", ale tak naprawdę najważniejsze to dobre spasowanie z profilem kopyta – wtedy usztywniacz spełni swoją rolę, a but będzie wygodny i trwały. To jest standard branżowy i podstawa w dobrych praktykach produkcji obuwia. Właściwe dopasowanie to gwarancja nie tylko estetyki, ale i wytrzymałości oraz komfortu użytkowania, czego nie zagwarantują inne błędnie wybrane cechy.