Kasjer w sali operacyjnej banku wezwał na pomoc pracowników ochrony. Przed kasą awanturowała się kobieta w podeszłym wieku, krzyczała i rzucała w kierunku kasjera drobnymi przedmiotami, które wyjmowała z torebki. Które z wymienionych środków przymusu bezpośredniego mogli, zgodnie z obowiązującym prawem, zastosować wobec kobiety pracownicy ochrony?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Chwyty obezwładniające i kajdanki stanowią odpowiednie środki przymusu bezpośredniego, które mogą zostać zastosowane przez pracowników ochrony w sytuacji, gdy osoba zagraża bezpieczeństwu innych. W przypadku awanturującej się kobiety w podeszłym wieku, która rzucała przedmiotami, takie działania są uzasadnione, ponieważ stosują one zasadę proporcjonalności. Chwyty obezwładniające, takie jak dźwignie, mogą być użyte do skutecznego opanowania sytuacji bez narażania zdrowia osoby interweniującej ani osób postronnych. Kajdanki, jako środek zabezpieczający, pozwalają na unieruchomienie agresywnego zachowania, co jest niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa w miejscu publicznym, jakim jest bank. Dobrą praktyką jest również podjęcie działań prewencyjnych, takich jak wezwanie wsparcia czy monitorowanie sytuacji, aby zminimalizować potrzebę stosowania przymusu. W takich przypadkach, zgodnie z ustawą o ochronie osób i mienia, należy działać w granicach przepisów o stosowaniu siły i niezbędnych środków do obrony.
Niektóre z proponowanych odpowiedzi na pytanie dotyczące użycia środków przymusu bezpośredniego są nieprawidłowe, gdyż nie spełniają wymogów prawnych i zasad bezpieczeństwa. W pierwszej z odpowiedzi, użycie kajdanek i broni gazowej, jest niewłaściwe, ponieważ broń gazowa, choć może być stosowana w niektórych sytuacjach, wymaga szczególnej ostrożności i jest regulowana przepisami o broni. Jej zastosowanie w przypadku osoby nieuzbrojonej, jak kobieta w podeszłym wieku, może być uznane za nadmiarowe i niewspółmierne do zagrożenia. Kolejna odpowiedź sugerująca użycie paralizatora elektrycznego również jest niewłaściwa, gdyż jego zastosowanie powinno być ograniczone do sytuacji, w których istnieje realne zagrożenie życia lub zdrowia. Zastosowanie paralizatora wobec osoby, która nie stwarza bezpośredniego zagrożenia dla innych, budzi poważne wątpliwości etyczne i prawne. Ponadto, użycie chwyty obezwładniające w połączeniu z paralizatorem, jak sugeruje ostatnia z opcji, narusza zasady proporcjonalności oraz konieczności, które są kluczowe w działaniach ochronnych. W sytuacjach kryzysowych, ważne jest, aby interweniujący pracownicy ochrony działali zgodnie z zasadami deeskalacji, aby minimalizować ryzyko dla wszystkich zaangażowanych stron i aby stosować jedynie te środki, które są niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa. Dobrą praktyką jest też, aby każdy z pracowników ochrony był odpowiednio przeszkolony w zakresie użycia środków przymusu w zgodzie z obowiązującymi normami prawnymi.