Posterunek doraźny jest kluczowym narzędziem w systemie ochrony, które należy wystawiać w sytuacjach wymagających natychmiastowej i tymczasowej ochrony. W praktyce oznacza to, że gdy zidentyfikowane zostaną zagrożenia, takie jak potencjalne ataki na infrastrukturę, zamachy lub inne sytuacje kryzysowe, konieczne jest szybkie działanie. Przykładem może być wystawienie posterunku doraźnego w okolicach wydarzenia masowego, gdzie ryzyko incydentów jest podwyższone. Zgodnie z wytycznymi branżowymi, takie działania powinny być oparte na analizie ryzyka oraz ocenie sytuacyjnej. Wiele organizacji stosuje procedury, które pozwalają na błyskawiczne reagowanie w takich sytuacjach, co jest zgodne z zasadą proaktywnego zarządzania bezpieczeństwem. Również Tabela służby, choć istotna, nie jest jedynym dokumentem decydującym o konieczności wystawienia posterunku. W praktyce, umiejętność szybkiej oceny sytuacji i podejmowania właściwych decyzji jest istotnym elementem pracy w ochronie.
Wystawienie posterunku doraźnego jest kluczowym zadaniem w kontekście ochrony, ale odpowiedzi wskazujące na inne okoliczności mogą prowadzić do niewłaściwego zrozumienia jego roli. Nie można zakładać, że każdy obiekt podlegający obowiązkowej ochronie fizycznej wymaga wystawienia posterunku doraźnego. Tego typu podejście, oparte na sztywnej interpretacji przepisów, ignoruje dynamikę sytuacyjną oraz specyfikę zagrożeń, które mogą się zmieniać w zależności od kontekstu. Ponadto, odpowiedzi sugerujące, że wystawienie posterunku powinno być wynikiem jedynie zaleceń Tabeli służby, pomijają istotny aspekt oceny ryzyka. Standardy ochrony wymagają, aby decyzje były podejmowane na podstawie analizy sytuacyjnej i bieżących zagrożeń, co oznacza, że nie można opierać się tylko na uprzednich ustaleniach. Wspomniane podejście prowadzi do błędnego wniosku, że każdy stały posterunek wystarczy do zapewnienia ochrony w każdej sytuacji, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami zarządzania bezpieczeństwem. Efektywna ochrona wymaga elastyczności, umiejętności szybkiego reagowania i dostosowywania działań do aktualnych potrzeb, a nie jedynie mechanicznego stosowania wytycznych.