W przypadku, gdy szef ochrony obiektu dysponuje 24 pracownikami ochrony fizycznej pracującymi w systemie trzyzmianowym, należy przeanalizować, ile z tych pracowników jest dostępnych na każdą zmianę. W systemie trzyzmianowym, każdy z pracowników ma do dyspozycji jedną zmianę w ciągu doby, co oznacza, że w każdej zmianie pracuje 1/3 z 24 pracowników, czyli 8 pracowników. Aby ustalić maksymalną liczbę dwuosobowych posterunków, wystarczy podzielić liczbę pracowników dostępnych w danej zmianie przez 2. Zatem 8 pracowników dzielone przez 2 daje maksymalnie 4 dwuosobowe posterunki. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu bezpieczeństwem, które wymagają efektywnego rozdzielania zasobów w celu zapewnienia kompleksowej ochrony obiektu. Dodatkowo, zastosowanie dwuosobowych zespołów na posterunkach zwiększa bezpieczeństwo, gdyż umożliwia efektywniejszą reakcję na incydenty oraz lepszą kontrolę sytuacji awaryjnych, co jest kluczowe w standardach ochrony fizycznej.
Analizując błędne odpowiedzi, warto zwrócić uwagę, że każda z nich wynika z niewłaściwego zrozumienia zasady działania systemu trzyzmianowego oraz właściwego rozmieszczenia zasobów ludzkich. Wybór liczby 2 jako maksymalnej liczby posterunków dwuosobowych ignoruje fakt, że w każdej zmianie pracuje 8 pracowników, co jest niewystarczające do ustalenia optymalnej liczby posterunków. Odpowiedź 8 jest błędna, ponieważ sugeruje, że każdy z pracowników mógłby pełnić funkcję w osobnym posterunku, co jest fizycznie niemożliwe przy dwuosobowym składzie. Z kolei odpowiedź 12 zakłada, że możliwe jest utworzenie większej liczby posterunków dwuosobowych, niż jest dostępnych pracowników w danej zmianie, co jest oczywiście sprzeczne z zasadami gospodarności i efektywności logistycznej. Właściwe zarządzanie zasobami ludzkimi w ochronie fizycznej opiera się na precyzyjnej analizie dostępnych pracowników oraz ich umiejętności współpracy w grupach, co w tym przypadku jest kluczowe w kontekście tworzenia dwuosobowych zespołów. Te błędne podejścia mogą prowadzić do niewłaściwego rozplanowania ochrony obiektów oraz potencjalnych luk w zabezpieczeniach, co może skutkować negatywnymi konsekwencjami w zakresie bezpieczeństwa obiektu.