Eutrofizacja jest zjawiskiem, które zachodzi w zbiornikach wodnych, gdzie nadmiar związków biogennych, takich jak azot, fosfor i potas, prowadzi do intensywnego wzrostu roślinności wodnej, w tym glonów. To zjawisko ma poważne konsekwencje ekologiczne, takie jak obniżenie poziomu tlenu w wodzie, co może prowadzić do śmierci ryb i innych organizmów wodnych. Eutrofizacja najczęściej występuje w zbiornikach, które są obciążone zanieczyszczeniami pochodzącymi z rolnictwa, miejskich ścieków oraz przemysłu. Przykładem eutrofizacji może być sytuacja w jeziorach, gdzie w wyniku nadmiaru nawozów sztucznych stosowanych w okolicznych uprawach następuje masowy rozwój sinic. Aby zapobiegać eutrofizacji, wprowadzane są różne metody zarządzania wodami, takie jak ograniczenie stosowania nawozów, budowa stref buforowych oraz monitorowanie jakości wód. W praktyce oznacza to również wdrażanie lokalnych strategii ochrony środowiska, które mają na celu poprawę jakości wód w zbiornikach.
Dystrofizacja to proces, który dotyczy głównie wód o niskim poziomie substancji odżywczych, co prowadzi do ubogiej produkcji biologicznej. W kontekście nadmiaru związków biogennych nie jest to odpowiednie zjawisko, ponieważ to właśnie nadmiar tych substancji prowadzi do nadmiernego rozwoju życia roślinnego, a nie jego braku. Mineralizacja to proces, w którym organiczne substancje są rozkładane na prostsze związki chemiczne, co nie jest bezpośrednio związane z zjawiskiem nadmiaru biogenów. Samooczyszczanie odnosi się do naturalnych procesów, które zachodzą w wodzie w celu usuwania zanieczyszczeń, jednak nie jest to zjawisko związane z nadmiarem biogenów. Często zdarza się, że mylenie tych terminów wynika z niepełnego zrozumienia procesów ekologicznych, gdzie nie dostrzega się, że każda z tych koncepcji ma swoje unikalne cechy i objawy. Ważne jest, aby rozróżniać te zjawiska, ponieważ w przeciwnym razie może to prowadzić do nieodpowiedniego zarządzania ekosystemami wodnymi i błędnych decyzji dotyczących ochrony środowiska.