Rada Ministrów jest organem odpowiedzialnym za podejmowanie decyzji o utworzeniu Parku Narodowego w Polsce. Zgodnie z ustawą o ochronie przyrody, to właśnie Rada Ministrów, na wniosek ministra środowiska, podejmuje decyzje w sprawie powołania nowych parków narodowych. Proces ten wymaga przeprowadzenia szczegółowej analizy ekologicznej, społecznej i ekonomicznej, aby zapewnić, że obszar przeznaczony na park ma odpowiednie wartości przyrodnicze i spełnia kryteria ochrony. Dobrym przykładem może być utworzenie Biebrzańskiego Parku Narodowego, które miało miejsce po wnikliwej ocenie unikalnych ekosystemów bagiennych, które wymagają ochrony. Decyzje te są zgodne z krajowymi i europejskimi standardami ochrony środowiska, które promują zrównoważony rozwój oraz zachowanie różnorodności biologicznej. Rada Ministrów musi również uwzględnić opinie lokalnych społeczności oraz ekspertów, aby zapewnić, że utworzenie parku nie wpłynie negatywnie na lokalne ekosystemy i gospodarki.
Udzielając odpowiedzi, że decyzje o utworzeniu Parku Narodowego podejmuje minister ochrony środowiska, prezydent RP lub wojewoda, można wprowadzić się w błąd co do rzeczywistego podziału kompetencji w obszarze ochrony środowiska. Minister ochrony środowiska, choć odgrywa kluczową rolę w procesie ochrony przyrody, nie ma uprawnień do samodzielnego podejmowania decyzji o utworzeniu parków narodowych. Jego zadaniem jest przygotowanie wniosków oraz strategii dotyczących ochrony środowiska, które następnie są przedstawiane Radzie Ministrów. Prezydent RP, z kolei, nie ma bezpośrednich kompetencji w tej sferze, a jego rola w ochronie przyrody jest ograniczona do zatwierdzania aktów prawnych oraz reprezentowania kraju na arenie międzynarodowej. Wojewoda, jako przedstawiciel rządu w terenie, również nie podejmuje takich decyzji, a jego kompetencje obejmują głównie zarządzanie administracją rządową na poziomie regionalnym oraz koordynację działań związanych z ochroną środowiska na tym poziomie. Niezrozumienie tej hierarchii może prowadzić do błędnych wniosków i niewłaściwych działań w procesie ochrony środowiska, co z kolei podkreśla znaczenie znajomości struktury administracyjnej oraz przepisów prawa dotyczących ochrony przyrody w Polsce.