Kwalifikacja: CHM.05 - Ocena stanu środowiska, planowanie i realizacja zadań w ochronie środowiska

Odpowiedzi dotyczące katalitycznego rozpadu związków fluoropochodnych, powstawania ozonu w wyniku promieniowania podczerwonego Słońca oraz wzrostu stężenia ozonu w stratosferze są mylne i nie oddają rzeczywistego zjawiska związanego z dziurą ozonową. Katalityczny rozpad związków fluoropochodnych jest procesem, który w rzeczywistości prowadzi do degradacji ozonu, a nie jest przyczyną powstawania dziury. Związki te, takie jak CFC, uwalniają atomy chloru, które mogą niszczyć cząsteczki ozonu w atmosferze, co prowadzi do ich obniżenia. Ponadto, powstawanie ozonu w wyniku promieniowania UV jest procesem zachodzącym w troposferze, a nie w stratosferze; w rzeczywistości ozon w troposferze jest zanieczyszczeniem powietrza i pełni inną rolę niż ozon stratosferyczny. Z kolei wzrost stężenia ozonu w stratosferze nie jest związany z zjawiskiem dziury ozonowej; wręcz przeciwnie, jest to sytuacja niezgodna z rzeczywistością, ponieważ dziura oznacza spadek, a nie wzrost stężenia ozonu. Typowe błędy myślowe obejmują nieodróżnianie między różnymi warstwami atmosfery oraz mylenie przyczyn i skutków, co prowadzi do błędnych wniosków dotyczących dynamiki ozonu w atmosferze.