Oranie i wypasanie zwierząt na stromych stokach to jedno z działań, które w znaczący sposób przyczynia się do erozji gleb. W praktyce, orka na stromych terenach powoduje, że gleba staje się bardziej podatna na spływy wodne, a brak odpowiednich barier utrudnia jej stabilizację. Dobre praktyki w zarządzaniu glebami na terenach górzystych obejmują techniki takie jak zadrzewianie oraz stosowanie tzw. tarasów, które skutecznie zmniejszają prędkość spływu wód i w ten sposób ograniczają erozję. Warto również zwrócić uwagę na metody agrotechniczne, które pomagają w utrzymaniu struktury gleby i jej zasobności. W praktyce, rolnicy powinni unikać uprawy na stromych stokach oraz stosować rotację pastwiskową, co pozwala na regenerację trawy oraz poprawę struktury gleby, co znacząco przeciwdziała erozji.
Zadrzewianie pasów między polami, budowa progów na rzekach oraz prowadzenie upraw prostopadle do spływu wód to techniki, które w rzeczywistości mogą przyczynić się do ograniczenia erozji gleb. Zadrzewianie w strefach graniczących z uprawami tworzy naturalne bariery, które spowalniają wiatr oraz wodę, zmniejszając w ten sposób siłę erozyjną. Z kolei budowa progów na rzekach i potokach pozwala na zatrzymywanie osadów oraz regulowanie przepływu wód, co ma kluczowe znaczenie dla ochrony dolin i terenów rolniczych przed erozją. Prowadzenie upraw prostopadle do spływu wód jest techniką stosowaną w celu zmniejszenia prędkości przepływu wód na powierzchni gleby oraz zwiększenia infiltracji, co również przyczynia się do redukcji erozji. Błędem myślowym jest zatem myślenie, że te metody są nieskuteczne; w rzeczywistości są one zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania glebami. Warto pamiętać, że każda z tych strategii jest ukierunkowana na współpracę z naturalnymi procesami erozyjnymi oraz na ich kontrolowanie, co może przynieść korzyści ekologiczne oraz ekonomiczne. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że odpowiednie praktyki agrotechniczne i zarządzanie wodami są niezbędne dla ochrony gleb przed erozją.