Eutrofizacja to proces, w wyniku którego wody stają się nadmiernie wzbogacone w substancje odżywcze, przede wszystkim azot i fosfor. Te pierwiastki są kluczowe dla wzrostu roślin i organizmów wodnych, ale ich nadmiar może prowadzić do poważnych zaburzeń ekosystemu. Eutrofizacja często jest wynikiem działalności człowieka, w tym spływu nawozów z rolnictwa, ścieków przemysłowych oraz domowych. W praktyce, zjawisko to może prowadzić do masowego wzrostu glonów, co skutkuje tzw. zakwitami, które mogą zabić ryby i inne organizmy wodne poprzez zmniejszenie ilości dostępnego tlenu. W celu przeciwdziałania eutrofizacji, stosuje się regulacje dotyczące użycia nawozów, a także technologie oczyszczania ścieków, które ograniczają ilość azotu i fosforu wprowadzanych do wód. Standardy ochrony wód, takie jak dyrektywy unijne, nakładają obowiązki na państwa członkowskie, aby zminimalizować ryzyko eutrofizacji i chronić ekosystemy wodne.
Wybór innych substancji odżywczych, takich jak magnez, siarka, potas, węgiel, sód czy wapń, jako głównych czynników eutrofizacji jest nieuzasadniony. Choć te składniki odgrywają ważną rolę w ekosystemach wodnych, ich wpływ na proces eutrofizacji jest ograniczony w porównaniu z azotem i fosforem. Magnez i siarka, choć są niezbędne dla życia roślin, nie są najważniejszymi czynnikami prowadzącymi do nadmiernego wzrostu fitoplanktonu, co jest kluczowym aspektem eutrofizacji. Potas i węgiel również mają swoje miejsce w odżywianiu roślin, ale nie są głównymi przyczynami zakwitów alg. Z kolei sód i wapń są bardziej związane z równowagą elektrolitową i mineralizacją w ekosystemach niż z eutrofizacją. Często mylenie tych pierwiastków z azotem i fosforem prowadzi do błędnych wniosków dotyczących zarządzania zasobami wodnymi. Standardy ochrony środowiska koncentrują się na ograniczeniu fosforu i azotu, aby skutecznie przeciwdziałać eutrofizacji, a ich niewłaściwe zrozumienie może skutkować niewłaściwymi praktykami w gospodarce wodnej, co negatywnie wpływa na jakość wód i zdrowie ekosystemów.