Dopuszczalne stężenie pyłu zawieszonego PM10 w powietrzu wynoszące 10 µg/m³ oznacza, że na każdy metr sześcienny powietrza przypada 10 mikrogramów pyłu. W przypadku próbki powietrza o objętości 100 dm³, co odpowiada 0,1 m³, możemy łatwo obliczyć dopuszczalną ilość pyłu, mnożąc stężenie przez objętość: 10 µg/m³ * 0,1 m³ = 1 µg. Taki sposób obliczeń jest zgodny z dobrymi praktykami w ocenie jakości powietrza, gdzie wielkości stężenia są zawsze przeliczane na objętość próbki. Przykładowo, w monitorowaniu jakości powietrza w miastach, tak jak w programach oceny ryzyka dla zdrowia publicznego, takie obliczenia są kluczowe dla oceny wpływu zanieczyszczeń na mieszkańców. Ustalając normy stężenia pyłów, specjaliści zdrowia środowiskowego posługują się podobnymi metodami, aby ocenić wpływ jakości powietrza na zdrowie ludzi.
Analizując inne dostępne odpowiedzi, możemy zauważyć, że pojawiają się w nich typowe błędy myślowe związane z przeliczaniem stężenia na objętość. Na przykład, odpowiedź sugerująca, że dopuszczalna ilość pyłu wynosi 0,1 µg, wynika z błędnego założenia, że 10 µg/m³ odnosi się do 1 dm³ powietrza, co jest grubo nieprawidłowe. W rzeczywistości, 10 µg/m³ to wartość przypisana do metrów sześciennych, a nie decymetrów sześciennych. Inna odpowiedź, która wskazuje na 100 µg, źle interpretuje jednostki i myli obliczenia, zakładając, że stężenie odnosi się do całkowitej objętości bez właściwego przeliczenia. Warto także zauważyć, że odpowiedź 10 µg nie bierze pod uwagę, że objętość 100 dm³ jest równoważna 0,1 m³, co wymaga odpowiedniego przeliczenia. Tego rodzaju błędy mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w praktyce, szczególnie w kontekście ochrony zdrowia publicznego, gdzie precyzyjna ocena stężenia zanieczyszczeń w powietrzu jest niezbędna. Dlatego tak istotne jest zrozumienie zasad przeliczania stężeń w kontekście objętości powietrza, co jest podstawą efektywnego monitorowania jakości powietrza.