Kwalifikacja: CHM.05 - Ocena stanu środowiska, planowanie i realizacja zadań w ochronie środowiska

Przykrycie materiałem ochronnym, choć może w pewnym stopniu ograniczać dostępu powietrza do hałdy, nie zapewnia wystarczającego zabezpieczenia przed samozapłonem. Takie podejście często zakłada, że materiały użyte do przykrycia będą szczelnie izolować hałdę, co w praktyce jest rzadko osiągalne. Z czasem, pod wpływem warunków atmosferycznych, pokrycie może ulegać degradacji, a sama hałda wciąż będzie narażona na procesy utleniania, prowadząc do samozapłonu. Ciągłe zraszanie wodą może wydawać się sensowną strategią, jednak w praktyce nie zawsze jest efektywne. Woda może jedynie chwilowo obniżać temperaturę, ale nie eliminuje ryzyka pojawienia się ognia, zwłaszcza, gdy w hałdach występują duże pokłady łatwopalnych substancji. Lokalizowanie hałd poza terenami miast to także niewłaściwe podejście; choć może zmniejszać ryzyko dla ludności, nie eliminuje problemu samej hałdy. Samozapłon jest problemem, który należy rozwiązać u źródła, w kontekście zarządzania ryzykiem i odpowiednich metod prewencji. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków obejmują zbytnie uproszczenie zagadnienia oraz brak zrozumienia chemicznych i fizycznych procesów zachodzących w materiałach węgla, które są kluczowe dla skutecznych metod zapobiegania ich samozapłonowi.