Poprawna odpowiedź to 35 dB, ponieważ zgodnie z danymi zamieszczonymi w tabeli, poziom dźwięku, przy którym występują zaburzenia w komunikacji w klasach szkolnych, wynosi 35 dB. Przykładowo, takie natężenie dźwięku jest typowe dla cichych rozmów, co wskazuje na konieczność dbania o odpowiednie warunki akustyczne w pomieszczeniach edukacyjnych. Dobre praktyki w projektowaniu klas obejmują stosowanie materiałów dźwiękochłonnych, które mogą zredukować hałas i poprawić warunki do nauki. Zgodnie z normą PN-B-02151-3:2016, która odnosi się do akustyki pomieszczeń, poziom hałasu w salach lekcyjnych powinien być utrzymywany na poziomie nieprzekraczającym 35 dB, aby zapewnić optymalne warunki dla uczniów i nauczycieli. Takie podejście sprzyja nie tylko lepszemu przyswajaniu wiedzy, ale również wpływa pozytywnie na zdrowie psychiczne i fizyczne uczestników zajęć.
Wybór innych poziomów dźwięku, takich jak 16 dB, 70 dB czy 85 dB, odzwierciedla powszechne nieporozumienia dotyczące akustyki w kontekście środowiska edukacyjnego. Warto zauważyć, że 16 dB jest bardzo niskim poziomem dźwięku, który w rzeczywistości nie jest typowy dla klas szkolnych, gdzie dźwięki codziennych interakcji są znacznie głośniejsze. Natomiast 70 dB i 85 dB to poziomy hałasu, które są już na tyle wysokie, że mogą prowadzić do znacznych zakłóceń komunikacyjnych i stresu u uczniów. W rzeczywistości, hałas na poziomie 70 dB odpowiada głośnemu rozmowie w restauracji, co jest nieodpowiednie dla środowiska edukacyjnego, a 85 dB to intensywne dźwięki, takie jak głośna muzyka, które mogą powodować uszkodzenia słuchu przy długotrwałej ekspozycji. Niektóre osoby mogą myśleć, że wyższy poziom hałasu jest akceptowalny w klasach ze względu na aktywność uczniów, jednak badania pokazują, że niewłaściwe natężenie dźwięku skutkuje obniżoną koncentracją i zdolnością do uczenia się. Dlatego niezwykle ważne jest, aby stymulować środowisko edukacyjne zgodnie z zaleceniami akustycznymi, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia zaburzeń w komunikacji i wspierać zdrowie uczniów.
