Odpowiedź "170-100 ug/m3" jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z dostępnymi danymi, porosty skorupiaste i proszkowe rozwijają się w strefie o stężeniu SO2 wynoszącym właśnie ten zakres. W praktyce oznacza to, że w obszarach, gdzie stężenie SO2 mieści się w tym przedziale, możemy spodziewać się obecności tych organizmów, co jest istotnym wskaźnikiem jakości powietrza. Warto zauważyć, że porosty są bioindykatorami, które reagują na zmiany w środowisku, a ich obecność może wskazywać na stabilne warunki ekologiczne. Stosowanie takich wskaźników jest zgodne z najlepszymi praktykami monitorowania jakości powietrza, które zalecają korzystanie z organizmów bioindykacyjnych do oceny skutków zanieczyszczeń. Należy również pamiętać, że zrozumienie wpływu stężenia SO2 na środowisko naturalne jest kluczowe dla wprowadzenia skutecznych strategii ochrony i poprawy jakości powietrza.
Wybór odpowiedzi, która nie uwzględnia zakresu stężenia SO2 pomiędzy 170 a 100 ug/m3, opiera się na błędnych założeniach dotyczących wpływu zanieczyszczeń na rozwój porostów. Odpowiedzi sugerujące niższe stężenia SO2, takie jak "< 30 ug/m3" czy "100-70 ug/m3", ignorują fakt, że porosty skorupiaste i proszkowe są wrażliwe na wyższe poziomy zanieczyszczeń. Niska obecność porostów w danym środowisku może sugerować, że stężenie SO2 jest zbyt wysokie dla ich rozwoju, co jest typowe dla zanieczyszczonych obszarów miejskich i przemysłowych. Często występuje mylne przekonanie, że porosty mogą rozwijać się w czystszych warunkach, co nie odpowiada rzeczywistości, gdzie ich wrażliwość na SO2 jest znaczna. Przykłady badań pokazują, że obecność porostów na danym terenie często koresponduje z określonymi stężeniami zanieczyszczeń, a ich brak może wskazywać na wyższe poziomy SO2. Takie błędne rozumienie wpływa na decyzje dotyczące ochrony środowiska i monitorowania jakości powietrza, co jest kluczowe w kontekście zrównoważonego rozwoju i ochrony bioróżnorodności w ekosystemach.
