Odpowiedź 170÷100 µg/m3 jest właściwa, ponieważ zgodnie z tabelą, jedynie obecność porostów skorupiastych i proszkowych wskazuje na stężenie SO2 w przedziale od 170 do 100 µg/m3. Tego rodzaju porosty są wskaźnikami wysokiej tolerancji na zanieczyszczenia, a ich występowanie sugeruje, że jakość powietrza jest wciąż na poziomie akceptowalnym, choć nie idealnym. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być monitorowanie jakości powietrza w obszarach przemysłowych, gdzie wysoka emisja SO2 może wpływać na ekosystemy. Zrozumienie tego stężenia jest kluczowe dla działań związanych z ochroną środowiska, jak również dla wdrażania polityki ochrony zdrowia publicznego. W praktyce umożliwia to opracowanie skutecznych strategii zarządzania jakością powietrza oraz podejmowanie działań prewencyjnych w miejscach szczególnie narażonych na zanieczyszczenia.
Niepoprawne odpowiedzi wskazują na brak zrozumienia związku między rodzajem porostów a stężeniem SO2 w atmosferze. W przypadku stężenia < 30 µg/m3, sugeruje się, że powietrze jest bardzo czyste, co nie jest zgodne z informacjami zawartymi w tabeli. W obszarach, gdzie wykryto jedynie porosty skorupiaste i proszkowe, nie można oczekiwać tak niskiego stężenia, ponieważ te organizmy są obecne w środowiskach, gdzie zanieczyszczenie jest wyraźnie odczuwalne, co jest sprzeczne z tezą o wyjątkowo czystym powietrzu. Propozycja stężenia > 170 µg/m3 również nie jest poprawna, ponieważ takie warunki powinny znieść porosty, które są wrażliwe na wyższe stężenia SO2. Należy również zwrócić uwagę na odpowiedzi sugerujące zakres 100÷70 µg/m3, które nie pasują do opisanego ekosystemu, ponieważ porosty i ich tolerancja na SO2 jest znacznie bardziej skomplikowana. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich nieprawidłowych wniosków obejmują nierozumienie ekosystemów oraz ich wzajemnych interakcji z emisjami zanieczyszczeń. Zrozumienie tych zjawisk jest kluczowe dla skutecznego monitorowania jakości powietrza i ochrony środowiska.
