Dwutlenek azotu (NO2) jest jednym z kluczowych zanieczyszczeń powietrza, którego stężenie monitoruje się w kontekście ochrony zdrowia publicznego i środowiska. Zgodnie z obowiązującymi normami, dopuszczalne stężenie NO2 w powietrzu na rok kalendarzowy wynosi 40 µg/m³. W analizowanej tabeli stwierdzono, że zmierzone stężenie wynosi 55 µg/m³, co jednoznacznie wskazuje na przekroczenie tego limitu. Takie sytuacje są krytyczne, ponieważ nadmiar dwutlenku azotu może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, w tym chorób układu oddechowego. Praktyczne przykłady zastosowania tej wiedzy obejmują wprowadzenie regulacji dotyczących emisji z pojazdów, a także monitorowanie jakości powietrza w miastach. W kontekście dobrych praktyk, ważne jest, aby instytucje zajmujące się ochroną środowiska regularnie przeprowadzały pomiary i analizowały dane o zanieczyszczeniach, co pozwala na wczesne wykrywanie nieprawidłowości i podejmowanie działań naprawczych.
Analizując inne substancje wymienione w pytaniu, warto zwrócić uwagę na ich stężenia oraz normy ochrony zdrowia. Pył zawieszony PM 10, choć jest niebezpiecznym zanieczyszczeniem, w tej konkretnej sytuacji nie przekracza dopuszczalnego limitu, co oznacza, że jego obecność w powietrzu nie zagraża zdrowiu w takim stopniu jak w przypadku dwutlenku azotu. Dwutlenek siarki (SO2) również jest substancją, której stężenie monitoruje się z uwagi na jej szkodliwość, ale w danym kontekście wartości były poniżej ustalonych norm. Tlenek węgla (CO), mimo że może być groźny w dużych stężeniach, również nie osiągnął poziomu alarmowego. Często zdarza się, że osoby odpowiadające na tego typu pytania polegają na ogólnych skojarzeniach z danymi substancjami, zamiast dokładnie analizować przedstawione dane. Tego typu myślenie może prowadzić do błędnych wniosków, szczególnie w kontekście regulacji dotyczących jakości powietrza. W praktyce, zrozumienie specyfiki każdego z zanieczyszczeń oraz ich indywidualnych norm jest kluczowe dla właściwej interpretacji wyników pomiarów i podejmowania skutecznych działań ochronnych. W edukacji ekologicznej ważne jest, aby uczestnicy byli świadomi, że każdy przypadek wymaga skrupulatnej analizy i nie można uogólniać wyników na podstawie ogólnych wrażeń czy przypuszczeń.
